Cup:2seok |Jinhope
Rate:R
Wirter:Mikety_N_Vesly
Talk:ของคลแรกไง ไวแมะ ไวมาก สั้นเท่าชริมมดเลยเอาะ คริคริ
“อืออ...”
“นิ่มจังเลยนะ โฮซอกอ่า…”
“ฮืออ อย่าแกล้งผมนะ จินฮยอง”
“ก็นายอยากแนบชิดกับฮยองไม่ใช่เหรอ นี่ไง ชิดสนิทไม่มีช่องว่างเลย”
โฮซอกก็ไม่รู้เหมือนกันว่านี่มันเรื่องอะไร แต่จำได้คร่าวๆว่ามันคงเริ่มมากจากตัวเขาเองที่ชอบแกล้งคนอื่นก่อน
แต่สุดท้ายก็โดนเอาคืนประจำให้ตายสิ
เขาก็แค่อยากแกล้งจินฮยองตอนแข่งเกมกันแต่ใครจะคิดว่าอีกฝ่ายจะเจ้าคิดเจ้าแค้นขนาดนี้
เขาก็แค่ดึงตัวจินฮยองให้ขยับเข้ามาใกล้กันหวังจะชนะไอ้เจ้าเกมดันมือแต่สุดท้ายก็เป็นตัวเองที่เสียหลักพลาดท่าและโดนแทฮยองประคองหลังไว้ไม่ให้หน้าทิ่มไปกับพื้น
แล้วไหงตอนนี้จินฮยองที่น่ารักของเหล่าเมมเบอร์ถึงกำลังรังแกเขาแบบนี้หล่ะ
“แฮ่ก ดะ…เดี๋ยว ผมหายใจ อึ๊ก!”
ริมฝีปากอิ่มสวยของคนไหล่กว้างบดขยี้ลงมาเสียจนโฮซอกอยากร้องไห้ รุนแรง ดุดัน แถมยังเอาแต่ใจอีกต่างหาก
มือเล็กพยายามทุบไอ้ไหล่กว้างๆหวังให้ฮยองตรงหน้าปลดปล่อยตนเองให้เป็นอิสระ แต่มันดูจะสื่อไปไม่ถึงกลับกัน แรงผลักจากคนตัวสูงกว่าดันเอาร่างบางติดเข้ากับผนังห้อง ริมฝีปากร้อนยังคงไล่บี้จูบอย่างโหยหา
เสียงครางอื้ออึงของโฮซอกฟังดูน่าสงสารก็จริง แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ามันน่าฟังจนคิมซอกจินอยากจะทำให้มันดังขึ้นมากกว่าเดิม
“รู้ไหมว่าเด็กดื้อต้องโดนลงโทษ”
เขาตัดสินใจผละออกมาให้คนเด็กกว่าได้หายใจแต่ยังคงคลอเคลียไม่ห่าง ปากนิ่มหอบโกยเอาอากาศเข้าปอด ดวงตาทรงเรียวที่น่ามองค้อนใส่น่ารักน่าเอ็นดูจนอดไม่ได้ที่จะกดปากเข้าไปหาแรงๆอีกครั้ง
“ผมไม่ได้ทำอะไรซักหน่อย”
เด็กน้อยตรงหน้ายังคงยืนกรานเถียงว่าตัวเองไม่ใช่ฝ่ายผิด จองโฮซอกหน่ะเก่งแค่กับหน้ากล้องเท่านั้นแหละ ลับหลังก็เป็นเพียงลูกกวางตัวน้อยที่พร้อมให้เหล่าราชสีห์เข้ามาขย้ำกินเนื้อนิ่มตลอดเวลา
และซอกจินก็ขอยอมรับตนว่าเป็นหนึ่งในราชสีห์ที่จ้องจะงาบเจ้าลูกกวางเนื้อหวานตัวนี้เข้าปาก
“แล้วเจ้าเด็กดื้อคนไหนที่แกล้งดึงฮยองให้ขยับเข้าไปใกล้จนอดใจแทบไม่ไหวกัน”
จัดการเกลี่ยริมฝีปากสีสดที่มีน้ำลายเหนียวเหนอะออกแล้วส่งเข้าปากตัวเองแทน ดูดกลืนจนนิ้วสะอาดเอี่ยมทั้งที่สายตาไม่ได้ละจากเด็กตรงหน้าแม้แต่น้อย
เวลาใบหน้าสวยขึ้นริ้วแดงนี่มันช่างยากจะห้ามใจจริงๆ
จมูกโด่งฝังลงบนแก้มเนียนสูดดมกลิ่นหอมเสียแรงจนโฮซอกโวยวาย ใครว่าคิมซอกจินเป็นผู้ชายอบอุ่นกัน จองโฮซอกขอเถียงสุดใจ
“อะไรเล่า ใครจะไปคิดว่าฮยองจะเป็นคนมักมากขนาดนี้ แค่นี้ก็อดใจไม่ไหวแล้ว ลามกจริงๆ”
เสียงขำหึในลำคอเรียกให้ใบหน้าสวยงอง้ำ เอวบางถูกกระชับให้เข้าไปแนบชิดกับคนเป็นพี่จนต้องรีบยันอกแกร่งไว้ คนมือไวก็ใช่จะยอมง่ายๆ ฝ่ามือร้อนสอดเข้าไปในเสื้อตัวบางลูบไล้แผ่นหลังเนียนวนเล่นจนความเสียวแล่นปราด
ทุกการสัมผัสของคนตรงหน้ามันช่างวาบหวิวจนในท้องของเขาเหมือนมีผีเสื้อบนวนไปทั่ว ยิ่งทุกครั้งที่เล็บยาวของคนตัวสูงเผลอครูดแผ่นหลังจนได้ความแสบมันยิ่งทวีอารมณ์กามได้อย่างไม่มีที่สิ้นสุด
มือร้อนยังคงทำหน้าที่ของตัวเองได้อย่างดีเยี่ยม คนตัวบางเสื้อผ้าหลุดลุ่ยเหมือนพึ่งผ่านศึกสงครามมาอย่างหนัก มีใครเคยบอกคิมซอกจินไหมว่าไอ้นิ้วยาวๆของเจ้าตัวนี่มันทำให้เขารู้สึกดีได้ไม่ยากเเลยจริงๆ
ยอดอกสีสวยชูชันสู่สายตาของร่างสูงยามเขาสั่งให้คนสวยคาบงับเอาชายเสื้อไว้ เจ้าตุ่มไตเม็ดสวยถูกขยี้ด้วยฝีมือของคนตรงหน้า โฮซอกครางอื้ออึงในลำคอตั้งใจจะปล่อยเสื้อออกจากปากเพื่อจะส่งเสียงร้องได้อย่างเต็มที่แต่กลับถูกน้ำเสียงนุ่มกระซิบชิดใบบหูจนเขาได้แต่จำใจคาบมันไว้อย่างนั้น
“ถ้าเสื้อตกลงมา ฮยองไม่รับรองหรอกนะว่ามันจะยังใส่ได้อยู่”
ป่าเถื่อนที่สุด
คิมซอกจินคนดีของอาร์มี่หายไปไหนกัน ทำไมตอนนี้ถึงเหลือไว้แค่ซาตานตรงหน้าเขากัน
คิมซอกจินไม่อ่อนโยนกับจองโฮซอกเลย
ได้แต่ขบเขี้ยวในใจแต่ที่แสดงออกไปก็แค่เสียงร้องครางในลำคอยามเรียวลิ้นชื้นสัมผัสกับสิ่งไวต่อความรู้สึก
ลิ้นร้อนเลียวนสลับสองข้างจนชุ่มฉ่ำไปด้วยน้ำลายเหนียวเหนอะยังไม่รวมฟันซี่สวยที่กัดลงมาจนตอนนี้โฮซอกแทบจะกลายร่างเป็นตุ๊กแกที่มีลายพร่อยเต็มตัวอยู่แล้ว
“โอ้ย! วิญญาณจังกูเข้าสิงหรือไง กัดอยู่ได้ อ่ะ! เจ็บนะ”
ด่าได้ไม่ทันจบดีคนตัวโตก็กัดลงมาอีกทีเสียแรงจนน้ำตาเล็ด ดวงตากลมของพี่ใหญ่ของวงมองมาด้วยสายตาดุจนเขาแอบกลัวว่าหลังจากนี้จะโดนอะไรอีก
“อยากโดนลงโทษเหรอโฮซอกอ่า”
เออขอโทษ รู้ว่าเซนซิทีฟเรื่องนี้
สุดท้ายก็ได้แต่ปล่อยเลยตามเลยจนมาจบกันอยู่บนพื้นเย็นเฉียบเพราะเครื่องปรับอากาศ
เรียวขาสวยอ่อนแรงจากการปลุกเร้าอารมณ์ของคนตรงหน้าจนไม่สามารถทรงตัวอยู่ได้อีกต่อไปก็เป็นหน้าที่ของซอกจินนั้นแหละที่ประคองคนที่กำลังจะลงไปกองกับพื้นให้ค่อยๆนอนราบไปแทน
ถ้าโฮซอกล่วงลงไปก้นจ้ำเบ้าวันนี้เจ้ากวางน้อยตรงหน้าคงก้นเขียวจนเขาอดได้กินแน่ๆ
“ฮะ…ฮยอง อื้อ!”
สุ่มเสียงที่กำลังจะถูกเอ่ยออกมาถูกหยุดด้วยปลายนิ้วยาวที่ไม่กี่นาทีก่อนกำลังขยับเข้าออกอยู่ในตัวเขา
โฮซอกไม่ค่อยชอบนักหรอกหากต้องเอาอะไรที่ไม่ใช่ของกินมาเข้าปากตนเองแต่ในกรณีนี้ถือเป็นข้อยกเว้น เพราะอย่างน้อยมันก็ช่วยห้ามเสียงร้องของเขาได้ล่ะนะ
นิ้วยาวถูกลิ้นเล็กไล่เลียทำความสะอาดให้เสียหมดจดและแถมด้วยน้ำใสที่ถูกผลิตมาจากต่อมน้ำลายไหลยืดไปตามนิ้วของซอกจินที่ถอดออกกระทันหัน
“หันหลัง”
“เจ็บเข่า”
“…”
ซอกจินไม่ได้ว่าอะไรต่อเพียงแต่เดินไปหยิบเจ้าหมอนที่มีเครดิตว่าคิดโดยบังทันซอยันดัน
“เดี๋ยวก็โดนยุนกิฮยองว่าหรอก”
โฮซอกจะไม่ขัดหรอกถ้าเจ้าหมอนที่ซอกจินหยิบมาไม่ใช่ชูกี้หน่ะ…
“เดี๋ยวซักคืนให้”
ว่าห้วนๆแล้วร่างของคนตัวบางก็ถูกจัดให้อยู่ในท่าคลานโดยมีเจ้าหมอนใบนิ่มรองเข่าเอาไว้
ขอโทษนะยุนกิฮยอง ไว้จะไปขโมยของบริษัทมาให้ใหม่แล้วกัน
“อึก!”
ริมฝีปากนิ่มถูกขบด้วยฟันของเจ้าตัวเองเมื่ออะไรที่มันใหญ่กว่านิ้วกำลังถูกสอดใส่เขามาภายในตัว
แรงตอดรัดของช่องทางด้านหลังมันคับแน่นแม้จะไม่ใช่ครั้งแรกของพวกเขาก็ตามเถอะ
ซอกจินกับโฮซอกมักจะแอบมีอะไรกันบ่อยๆในช่วงเวลาที่ได้อยู่กันตามลำพังแม้จะน้อยนิดก็ตาม เช่นตอนนี้ที่พวกเขาขอตัวกลับมายังหอพักก่อนเหลือก็แต่มินยุนกิที่สิงอยู่ในสตูดิโอตั้งแต่เช้า
ต้นขาแข็งแรงกระทบเข้ากับอวัยวะเดียวกันจนเกิดเสียงน่าอาย โฮซอกหอบเอาอากาศหายใจเข้าปอดไม่เว้นว่างเพราะเอวสอบที่กำลังมอบความสุขให้เขามันถี่รัวจนกะจังหวะเอาอากาศเข้าปอดไม่ถูก
“อ้าปากสิ”
คนด้านหลังออกคำสั่งพร้อมส่งนิ้วเรียวเข้ามาอีกครา โฮซอกจัดการดูดเลียประหนึ่งมันเป็นขนมหวานแสนอร่อย
เจ้าเนื้อนิ่มที่กำลังโอบรัดลูกชายคนเก่งของพี่ใหญ่มันลอยเด่นน่าหมั่นเขี้ยวจนอดไม่ได้ที่จะฟาดมันแรงๆ จองโฮซอกเลยเอาคืนด้วยการฝังเขี้ยวลงบนนิ้วอีกฝ่ายแต่เจ้าของมันก็ไม่ได้ว่าอะไร เพราะยังไงตอนนี้เขาก็ได้เปรียบเห็นๆ
สะโพกสอบขยับซอยเติมเต็มความสุขให้กับร่างบางตรงหน้าไม่หยุดหย่อน หัวสมองโฮซอกขาวโพลนไปหมดยามปลดปล่อยออกมาเปรอะเปื้อนพื้นห้อง ขาเรียวสั่นเหมือนคนกำลังจะหมดแรงเต็มทีแต่คนด้านหลังกลับไม่ยอมให้เป็นอย่างนั้น
ใบหน้าสวยถูกช้อนขึ้นมาพร้อมกายบางที่จากตอนแรกกำลังคลานเข่าอยู่ก็ถูกรั้งขึ้นมาให้แผ่นหลังแนบกับแผงอกแกร่ง จูบครั้งแล้วครั้งเล่าถูกมอบให้ มันไม่เคยพอสำหรับเขาเมื่อได้สัมผัสปากนุ่มนิ่มตรงหน้า
คิมซอกจินพยายามถามตัวเองแล้วว่าทำไมเขาถึงได้เอ็นดูน้องชายคนนี้ถึงขนาดนี้กันนะ คำตอบมันก็ง่ายนิดเดียว
เพราะจองโฮซอกจะไม่ดื้อกับคิมซอกจอินยังไงล่ะ
บางทีหน่ะนะ
“อ่า…จะ จินฮยอง ผมเหนื่อย”
“โฮซอกอ่า”
เสียงเนื้อกระทบกันยังคงดังต่อเนื่องจนกระทั่งทุกหยาดหยดของเขามันหลั่งไหลเข้าไปในช่องทางรักของคนสวยตรงหน้าและเจ้าของร่างเล็กที่ลงไปกองกับพื้นเป็นที่เรียบร้อย
“อือ….ผมงะ- มะ..ไม่นะ ฮยอง!”
คนที่กำลังหมดแรงร้องเสียงหลงทันทีที่รู้สึกได้ว่าเจ้าลูกชายของเขามันยังไม่ยอมสงบลงง่ายๆ
“นายจะเหนื่อยตอนนี้ไม่ได้หรอกนะโฮซอกอ่า”
“จนกว่ามินยุนกิจะกลับมา ฮยองจะไม่ยอมให้นายพักหรอกนะ”
นี่เขาต้องเหนื่อยเพราะแค่การแกล้งอีกฝ่ายเล่นจริงๆเหรอ
จองโฮซอกเอ้ย โดนคุณชายของบังทันเล่นงานซะแล้วสิ
“อ่ะ! อ่ะ…อือออ ฮยอง ซอกจิน…ฮยอง”
