วันเสาร์ที่ 16 ธันวาคม พ.ศ. 2560

[OS]Gahope:คนสนิท


Title:คนสนิท
Type:One shot
Cup:Gahope,Yoonseok,Suga Top(Seme),J-Hope bottom (Uke)
Rate:18+
Detail:ฟิคสำหรับคนสนิทค่ะ คริ... ;/////; 
Update: 100%

     จอง โฮซอก


     ตาตี่ไล่อ่านประวัติของการ์ดรักษาความปลอดภัยส่วนบุคคลที่ทางบริษัทรายใหญ่ในเครือด้านความปลอดภัยเป็นคนส่งมาให้เขาเลือก

     จะว่า มิน ยุนกิ เลือกคนที่หน้าตาาก็ได้นะ แต่เขาสะดุดตากับเจ้าเด็กหัวแดงนี่จริงๆ

     รูปร่างผอมบางและประวัติส่วนบุคคลที่ดูแสนธรรมดาจนไม่คิดว่าจะสามารถสมัครเข้าทำงานเป็นบอร์ดี้การ์ดได้ ตัวแค่นี้จะไปปกป้องอะไรได้กัน

     มินยุนกิได้แต่แค่นหัวเราะในใจ เด็กคนนี้มันน่าสนใจจนเขาอดไม่ได้ที่จะยื่นเจ้าเอกสารส่งกลับไปหาตัวแทนที่มาติดต่อ อีกฝ่ายดูไม่ค่อยมั่นใจกับสิ่งที่เขาเลือกเสียเท่าไหร่ ไอ้การสลับมองระหว่างกระดาษเอกสารและใบหน้าของเขามันทำให้คนตัวขาวหงุดหงิดเป็นบ้า

     “ท่านประธานมินแน่ใจเหรอครับ”

     “ฉันไม่ได้ต้องการความคิดเห็นจากนาย และอีกอย่างถ้าเขาไม่ดีจริงบริษัทของนายก็คงห่วยแตกที่รับเอาเด็กกะโปโลเข้ามาทำงาน จริงไหม”

     น้ำเสียงเย็นยะเยือกของท่านประธานมินทำเอาอีกฝ่ายได้แต่กลืนน้ำลายก้อนเหนียวลงลำคอ เจ้าตัวยืนตรงโค้งให้อย่างนอบน้อมแล้วรีบตรงดิ่งไปจัดการเรื่องให้

     หากมีปัญหากับมินกรุ๊ปมันคงไม่ใช่เรื่องดีเสียเท่าไหร่

     มินยุนกิไม่ได้คิดจะมองตามหรือยินดียินร้ายกับการล่ำลาของอีกฝ่ายแม้แต่น้อย ฝ่ามือหนาหยิบเอาปากกามาเขียนลายเซ็นลงบนใบอนุมัติที่เลขาพึ่งนำมาให้เมื่อชั่วโมงก่อนแต่ใจเขากลับไม่ได้จดจ่อที่มันแม้แต่น้อย

     จอง โฮซอก

     ตัวจริงจะสวยเหมือนในรูปหรือเปล่านะ

     บางทีถ้ามีคนเดินผ่านไปมาอาจแปลกใจหรือถึงขั้นขยี้ตาในเมื่อประธานมินเสือยิ้มยากกำลังยิ้มกรุ้มกริ่มมกับตัวเองคนเดียวภายในห้องส่วนตัวแบบนี้

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

    “จอง โฮซอกครับ”

     ร่างเพรียวภายใต้สูทสีดำตัวโคร่งโค้งคำนับอย่างนอบน้อมเมื่ออยู่ต่อหน้านายจ้าง ใจดวงน้อยสั่นระรัวเมื่อคืนเขานอนแทบไม่หลับเสียด้วยซ้ำเมื่อได้รู้ว่ามีคนตัดสินใจจ้างให้ตนมาเป็นบอร์ดี้การ์ด 

     โฮซอกเป็นเพียงเด็กบ้านนอกธรรมดาที่มาจากกวางจูแถมยังเป็นแถบชานเมืองอีกต่างหากทำให้การศึกษาไม่ได้มีมากนักจะถนัดก็แต่เรื่องผละกำลังนี่หล่ะ

     ไม่คิดว่าการที่ตนมาสมัครในบริษัทรักษาความปลอดภัยเพราะเพียงอยากได้งานจะทำให้เขาได้งานเร็วขนาดนี้ จากการสอบถามคนภายในส่วนใหญ่ก็จะได้แค่เงินเดือนหากพึ่งเข้ามาทำงานใหม่ๆเพราะนายจ้างส่วนใหญ่ชอบคนมีประสบการณ์แต่กับเขาที่พึ่งเข้ามาแต่กลับได้งานเลยมันทำให้แปลกใจไม่น้อย

     ดวงตาเรียวเหมือนกวางตัวน้อยพยายามจะสบเข้ากับอีกฝ่ายหากแต่สายตาคมที่มองกลับมานั้นมันทำให้เขาหวาดกลัวได้อย่างไม่ทราบสาเหตุ

     ที่เขาว่ากันว่าท่านประธานมินเป็นคนน่ากลัวคงไม่ใช่แค่ข่าวลือ

     ผู้ชายที่นั่งอยู่บนเก้าอี้หนังสีดำตัวใหญ่แต่งตัวอย่างภูมิฐานแต่กลับมีเครื่องประดับแฟชั่นอย่างคนสมัยใหม่และการวางตัวที่ดูมีมาดมันทำให้คนตรงข้ามเขาดูดีจนไม่อยากละสายตาแต่พอจะกลับไปมองก็ต้องเจอกับประกายความน่ากลัวที่แผ่ออกมาจนสุดท้ายก็ต้องเบนหน้าหนี

     “นั่งลงสิ”

     เสียงทุ้มเอ่ยบอกเชิงบอกกล่าวแต่ในหัวของโฮซอกมันเหมือนคำสั่งจนรีบทิ้งร่างลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงขามเจ้านายคนใหม่

     คนตัวบางนั่งหลังตรงแด่วแข็งทื่อเหมือนตนเองกำลังโดนสั่งให้นั่งหลังตรงภายในค่ายลูกเสือก็ไม่ปาน

     ไม่มีบทสนทนาใดๆจนคนไม่คุ้นที่ได้แต่กลืนน้ำลายอึกใหญ่ เหงื่อกาฬที่ไม่รู้มาจากไหนผุดพร่างพรายเต็มหน้าผากเนียนทั้งๆที่แอร์ภายในห้องก็เปิดเสียเย็นเฉียบ

     “เอ่อ…ให้ผมเริ่มทำงานตอนไหนครับ”

     “บอดี้การ์ดต้องมีความเตรียมพร้อมอยู่เสมอ เธอไม่รู้ข้อนี้เหรอ”

     ใบหน้าสวยซีดเซียวทันทีที่ได้ฟัง เขากระพริบตาปริบๆม่านน้ำตาเริ่มก่อตัวกันใกล้ล้นทะลักเต็มทน ได้แต่โทษตัวเองว่าไม่น่าโง่มาสมัครงานแบบนี้เลย แต่จะให้ทำยังไงได้ตัวเลือกของเขามันแทบไม่มีด้วยซ้ำ

    “ถ…”

     ได้แต่บ่นกับตัวเองในใจจนไม่ได้ยินเสียงอีกฝ่ายที่กำลังพูด ใบหน้าสวยบูดบี้ใกล้จะปล่อยโฮจนกระทั่งแรงฉุดกระชากจากเจ้านายคนใหม่ที่ดึงรั้งให้เก้าอี้ที่เขานั่งอยู่หันกลับมาเผชิญหน้ากับอีกฝ่าย

     ใจดวงน้อยเต้นตึกตักเพราะอาการตกใจและหวาดกลัวกับสายตาดุๆที่ถูกมองมา

     “ให้ตาย ถ้าแค่นี้ยังกลัวแล้วเธอจะมาปกป้องฉันได้ยังไง จองโฮซอก”

     มินยุนกิเน้นย้ำชื่ออีกฝ่ายเสียงเข้ม การดุจากคนตัวขาวยิ่งเป็นผลให้ไอ้เม็ดใสหล่นทะลักออกมาจากดวงตาได้โดยง่าย โฮซอกปล่อยให้น้ำตาไหลล้นออกมาแต่กลับไร้ซึ่งเสียงสะอื้น ปากนิ่มเม้มเข้าหากันกักกั้นเสียงร้องเอาไว้เพราะกลัวจะโดนอีกฝ่ายดุมากไปกว่านี้

     อ่า ให้ตายเหมือนเขาจะแกล้งเด็กนี่แรงเกินไปแฮะ

     ฝ่ามือของเจ้านายคนใหม่ส่งไปเช็ดเอาคราบน้ำตาออกอย่างเบามือ ลูบเกลี่ยแก้มนิ่มไปมาจนเคลิ้มตามโดยง่าย

     จองโฮซอกอาจจะไม่รู้ตัว แต่สิ่งที่กำลังทำอยู่ตอนนี้เขาเรียกว่ายั่วชัดๆ

     ยามนิ้มมือของมินยุนกิเกลี่ยไล้ไอ้เจ้าศีรษะที่ถูกปกคลุมด้วยเส้นผมสีแดงก็ขยับถูไถราวกับออดอ้อนเจ้าของเหมือนแมวตัวน้อย 

     “อึก!”

     โฮซอกสะดุ้งเฮือกเมื่อคนตรงหน้าส่งนิ้มหัวแม่มือที่เมื่อสักครู่ยังลูบไล้กับแก้มของตนเข้ามาภายในโผลงปาก

     “ทำความสะอาดซะ”

     ลิ้นเล็กเล็มเลียทำความสะอาดนิ้วให้อีกฝ่ายไม่ได้ขัดขืนหรือดื้อดึงอะไรจนมินยุนกินึกแปลกใจในพฤติกรรม แก้มเนียนขึ้นสีระเรืออย่างน่าเอ็นดู ไหนจะหัวสีแดงที่เคลื่อนตัวตามนิ้วของเขายามที่ตั้งใจแกล้งจะเอามือออกมาจากปากนั้นอีก

     ให้ตาย เด็กนี่มันน่ารักจริงๆนั้นแหละ

     “ต่อจากนี้ก็ทำหน้าที่ของเธอให้ดีล่ะ”

     มินยุนกิว่าพลางดึงนิ้วตัวเองออกจากปากนิ่มนั้น สายน้ำใสยืดตามออกมาจนกระทั่งขาดสะบั้นออกจากกัน เจ้าหนูน้อยมองเขาตาละห้อยเหมือนเด็กน้อยที่ถูกสั่งไม่ให้กินอมยิ้มของโปรด

    แต่เขากำลังจะหาแท่งใหม่มาทดแทนให้ต่างหาก

     ซิบกางเกงถูกปลดออกด้วยฝีมือของประธานมิน เนื้อชั้นในสีสดกำลังถูกดุนดันโดยเจ้าลูกรักที่หงุดหงิดเต็มทน ไม่ช้าก็ได้ออกมาสูดอากาศหายใจภายนอกจากการที่เขาดึงชั้นในลงมาทัดไว้ด้านใต้เจ้าลูกบอลกลมๆของตัวเองทั้งสองข้าง

    เอาล่ะ ได้เวลาให้เด็กมันเริ่มงานจริงๆซักที

     “นี่โฮซอกอ่า เธอรู้ไหมว่าหน้าที่ของบอดี้การ์ดคืออะไร”

     น้ำเสียงแหบห้าวที่เอ่ยออกมาพร้อมเจ้าลูกชายตัวโตที่กระดิกจากการเคลื่อนที่ของคนพ่อทำเอาเด็กหนุ่มหน้าขึ้นสีแดงเถือกจนแทบจะไม่เหลือพื้นที่สีเนื้อ โฮซอกหายใจติดขัดยิ่งแก่นกายของอีกฝ่ายตอนนี้มันจ่อแทบชิดริมฝีปากเขาอยู่ร่อมล่อ ความร้อนที่สัมผัสได้แม้ไม่ได้แตะต้องมันทำให้ภายในกายเขาร้อนรุ่มตามไปด้วย

     “มีหน้าที่ปกป้องผู้ว่าจ้างและทำให้เขา พึ่งพอใจ คือหน้าที่ของเธอ”

     แท่งสีแดงก่ำถูกถูไถกับปากนิ่มเมื่อพูดจบประโยคและอีกฝ่ายก็รับคำโดยง่ายด้วยการใช้ริมฝีปากงับเบาๆแต่ส่วนแข็งขืนที่ร้อนจัดมันไม่ง่ายต่อการทำตามเสียเท่าไหร่

     ความรู้สึกเหมือนกินไส้กรอกที่พึ่งเข้าไมโครเวฟอุ่นร้อนๆมาเข้าปากตัวเอง

     โฮซอกรู้สึกเหมือนปากเขาจะพองซะเดี๋ยวนั้นถ้าไม่ติดว่าใบหน้านิ่งติดดุของอีกฝ่ายยังคงมองมาเพื่อสื่อว่าให้ทำต่อเขาคงร้องไห้งอแงขอให้หยุดไปแล้ว

    “อื้ม…ดี”

     เสียงแหบพร่าที่เอ่ยชมของท่านประธานทำเอาเด็กน้อยดีใจ ปากเล็กอ้าออกเอาส่วนหัวแดงก่ำเข้าปากแล้วออกแรงดูดมันแรงๆจนเกิดเสียงน่าอายแต่เวลานี่หูของเขามันอื้ออึงไปหมด โฮซอกพยายามอย่างมากที่จะเอาลูกชายตัวโตของยุนกิเข้าไปให้ได้หมดแต่มันคงไม่ใช่เรื่องง่ายเพราะแค่เลยมาไม่ถึงครึ่งด้วยซ้ำมันก็ทิ่มคอหอยเขาจนแทบขย้อนของเก่าออกมาแล้ว

     “ไม่ต้องรีบ ค่อยๆ”

     มือใหญ่จับเอาใบหน้าสวยให้ขยับเข้าออกช้าๆพร้อมเอวของตัวเองที่สวนเข้าหาแต่ดูเหมือนบางทีเเขาจะทำลึกไปหน่อยจนเด็กนี่น้ำตาคลอหน่วงไปหมด

     ยุนกิค่อนข้างประหลาดใจในความเรียนรู้ได้เร็วของเด็กตรงหน้า โฮซอกไม่จำเป็นต้องให้เขาช่วยสอนอีกต่อไปเพราะเจ้าคนตรงหน้าจัดการรูดรั้งทั้งปากและมือประสานกันอย่างดีให้เขารู้สึกเสียวซ่านจนแทบอยากกระแทกสวนเข้าไปแรงๆ ไหนจะหยอกล้อกับลูกบอลทั้งสองข้างนั้นอย่างกับเด็กได้ของเล่นใหม่ ทั้งบีบนวดและลูบมันปรนเปรอเขาจนแทบยืนไม่ไหว

     นัยส์ตาเหมือนลูกกวางน้อยเงยขึ้นสบกับเขาในตอนที่ฟันซี่เล็กกำลังจะขบลงบนแท่งเหมือนเป็นการขออนุญาต ลูกรักถูกถูไถจากของแข็งทำเอาปวดหนึบจนเส้นเอ็นขึ้นปูดโปนอย่างน่ากลัว โฮซอกยังคงเล่นสนุกทั้งที่ก่อนหน้านี้แทบร้องไห้อยู่เต็มทนแต่ดูเหมือนพออะไรๆเริ่มเข้าที่ความกลัวมันก็หายไปแทบหมดสิ้นกลับกันเป็นอยากให้อีกฝ่ายชื่นชมเขาอีกเยอะๆเสียมากกว่า

     “เด็กดี”

     ยิ่งมินยุนกิชมเขามากเท่าไหร่ปากเล็กก็ยิ่งทำหน้าที่อย่างไม่มีขาดตกบกพร่องจนตอนนี้แท่งเอ็นเหนียวเหนอะไปด้วยทั้งน้ำลายจากคนสวยและน้ำที่เขาผลิตขึ้นมาเองไปหมดแล้ว

     ก๊อกๆ

     เสียงประตูไม้หน้าห้องถูกเคาะทำเอาทั้งท่านประธานและเด็กภายใต้การควบคุมสะดุ้งโหยง มินยุนกิเอ่ยบอกให้คนด้านนอกรอก่อนและรีบกลับไปนั่งที่เก้าอี้ของตนเองอย่างรวดเร็ว 

     “มานี่”

     แขนเล็กถูกฉุดกระชากให้เดินตามมาอย่างไม่เข้าใจ ท่านประธานมินจับยัดเด็กหนุ่มให้ลงไปยังใต้โต๊ะทำงานของตนเองพร้อมทั้งกำชับให้อยู่เงียบๆ

     “ท่านประธานคะ ตอนบ่ายมีท่านผู้ว่าเชิญให้ไปร่วมโต๊ะอาหารดินเนอร์กันที่โรงแรมของทางเราฝั่งใต้ค่ะ ไม่ทราบว่าท่านจะรับไหมคะ”

     คุณเลขาคนสวยเดินเข้ามาทันทีที่ได้รับเสียงอนุญาต มือเรียวที่ถูกตกแต่งด้วยเครื่องประดับยื่นเอาแฟ้นเอกสารมาวางไว้บนโต๊ะท่านประธานพร้อมแจงรายละเอียดข้อมูลของท่านผู้ว่าที่มาขอนัด

     มินยุนกิสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเด็กที่ควรจะอยู่เงียบๆดันซุกหน้ามาที่ต้นขาแข็งแรง ตาตี่แอบเหลือมองก็เห็นว่าเจ้าหนูเหมือนจะทนไม่ไหวอีกต่อไปเพราะข้อมือเล็กที่กำลังสาวเอาตัวตนของตัวเองขึ้นลงอยู่พร้อมปากเล็กที่คาบเสื้อเพื่อกลั้นเสียงร้องไว้มันน่ารักจนอยากยกโทรศัพท์ขึ้นมาเก็บช็อตนี้เอาไว้เป็นความทรงจำ

     เฮือก!

     ตึง!

     โฮซอกตกใจจนหัวทุยกระแทกกับโต๊ะเสียงดังทำเอาคุณเลขาตกใจไปด้วย ใบหน้าสวยที่แต่งแต้มไปด้วยเครื่องประดับมองท่านประธานที่ส่งยิ้มแหย่มาให้ไม่เหมือนปกติ

     “โทษที ผมขากระตุกชนโต๊ะหน่ะครับ”

     ตอแหลทั้งเพ

     เขาก็แค่อยากจะช่วยเด็กน้อยด้วยการเอาฝ่าเท้าที่จัดการถอดรองเท้าทิ้งไปแล้วกดเข้ากับแก่นกายสีชมพูน่ารักนั้น

     โฮซอกตัวเกร็งยิ่งกว่าเก่าเพราะรองเท้าส้นสูงสีแดงเพลิงมันมาหยุดอยู่ตรงช่องว่างด้านใต้โต๊ะให้เห็นเล็กน้อย

      เขาพยายามข่มใจให้สงบแล้วคาบกัดเอาเสื้อตัวเองเอาไว้เพื่อกั้นเสียงร้องที่พร้อมจะปล่อยออกมาทุกเมื่อ

     นิ้วเท้าที่อยู่ภายในเนื้อผ้าสีทึบของคุณประธานทำหน้าที่ได้ดีเกินไปจนเด็กน้อยแทบปลดปล่อยออกมา 

     หยาดน้ำเกาะพร่าไปทั่วใบหน้าและดวงตาของคนใต้โต๊ะทั้งเพราะความกลัวและความร้อนรุ่มของอุณหภูมิร่างกาย

     “เอ่อ…ถ้างั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ”

     คุณเลขาสาวเอ่ยลาพร้อมหยิบเอากองเอกสารเก่าที่เซ็นเรียบร้อยแล้วออกไปด้วย มินยุนกิดันเก้าอี้ออกมามองเจ้าคนตัวบางที่หอบแฮ่กแต่ข้อมือเล็กยังไม่หยุดปรนเปรอให้กับร่างกายของตัวเอง

     “มานี่สิ”

     เจ้าของร่างขาวตบตักตัวเองพร้อมเอ่ยเรียกให้อีกฝ่ายมานั่งบนตักแกร่ง

     อ่าให้ตาย

     เจ้าเด็กตรงหน้าเขาคลานเข่าเข้ามาหาพร้อมพยุงขาที่สั่นเทาเพราะแรงอารมณ์ให้ขึ้นพาดกับตัก โฮซอกหอบหายใจอย่างงหนักหน่วงยิ่งตอนที่ฝ่ามือที่ผ่านการทำงานมาอย่างโชกโชนนั้นลูบไล้เจ้าหนูน้อยของเขาอย่างเบามือ

     “เธอเคยแล้วสินะ”

     ท่านประธานพูดขึ้นมาเสียงเรียบ เขาดูจากท่าทางกระสั่นอยากของอีกฝ่ายมันทำให้เดาได้ไม่ยากว่าอาจจะเคยผ่านเรื่องอย่างว่ามาแล้วแม้มันอาจไม่ได้โชกโชนเหมือนเขาก็ตาม

     “มะ…”

     โฮซอกยังไม่ทันเอ่ยปฏิเสธเสียด้วยซ้ำเจ้าแท่งร้อนแข็งขืนของคนเป็นนายก็สอดใส่เข้ามาแบบไม่บอกกล่าว ริมฝีปากบางอ้าพะงาบความเจ็บปวดแล่นร้าวไปทั่วร่างเพราะอะไรที่มันใหญ่โตกำลังรุดล้ำเขามาในเขตห่วงห้ามของเขา

     ครั้งแรกกับของที่ใหญ่ขนาดนี้ ไม่เจ็บจนช่องทางฉีกขาดก็คงสะโพกหักกันไปข้าง

     “บ้าชิบ ทำไมมันแน่นขนาดนี้ว่ะ”

     เจ้าช่องทางคับแคบมันตอดรัดเขาเสียจนมินยุนกิปวดหนึบไปหมด ความร้อนภายในช่องทางและความฝืดเคืองมันไม่ได้ทำให้เขารู้สึกดีกลับกันแรงเสียดสียิ่งทำให้แท่งเอ็นร้อนเจ็บแสบเสียด้วยซ้ำ

     ยุนกิผละออกมามองใบหน้าสวยที่ตอนนี้เต็มไปด้วยหยาดน้ำตามากมาย เจ้าหนูที่ทาบทับอยู่บนตักแกร่งสะอื้นไห้อย่างน่าสงสารเพราะความเจ็บปวดและแรงอารมณ์ที่เขาเผลอกระทำใส่

     เสื้อเชิ้ตที่ถูกมือเล็กทึ้งอยู่ยับยู้ยี่ไปหมดเขาไม่ได้โกรธคนตรงหน้าหรอกที่ทำเสื้อราคาแพงเป็นรอยแต่ตอนนี้ปัญหามันอยู่ที่เขาควรทำยังไงงต่อซะมากกว่า

     “เธอครั้งแรกเหรอ ฉันก็นึกว่า..”

     ได้แต่บ่นอุบกับตัวเองและสุดท้ายก็ค่อยๆเคลื่อนกายออกแต่ยังไม่ทันสุดเด็กบนตักก็กระเถิบก้นกดทับลงไปให้ลูกชายของเขาเข้าไปอยู่ที่เดิมเสียอย่างนั้น แววตาที่เหมือนลูกกวางน้อยที่หวาดกลัวว่าจะโดนดุนั้นทำให้เขาเข้าใจอะไรหลายๆอย่างมากขึ้น

     เด็กนี่คงจะกลัวเขาว่าจนไม่อยากให้เขาถอดถอนกายออกไปสินะ

     มันจะน่าฟัดเกินไปแล้ว

     ยุนกิยึดเอาสะโพกมนไว้แล้วลงโทษด้วยการกระแทกเข้าใส่ช่องทางสีสวยนั้นแรงๆเสียหนึ่งทีเป็นโทษฐานที่คนใต้บังคับบัญชาทำตัวน่ารักขนาดนี้

    “ฮึก!”

     โฮซอกเม้มปากแน่น แม้ว่ามันจะเจ็บช่วงล่างมากแค่ไหนแต่เขาก็ยังคงทำหน้าที่ของตัวเองไม่ให้ขาดตกบกพร่อง ท่านประธานสั่งให้เขาทำให้อีกฝ่ายพึ่งพอใจ แม้มันจะสร้างความเจ็บปวดให้ตัวเองแค่ไหนแต่คำว่าหน้าที่มันก็ค้ำคอเขาอยู่

     ยิ่งเห็นว่าเอวเล็กพยายามขยับสวนความหมั่นเขี้ยวมันก็ยิ่งเพิ่มพูนมากขึ้นจนกระทุ้งเข้าไปชนกับผนังด้านในให้โฮซอกผวากอดก่ายร่างกายของเขาไว้แน่นเสียจนแทบหลอมรวมกันได้

     เสียงหอบหายใจพร้อมเอวแกร่งที่เริ่มขยับได้มากขึ้นทำให้ทั้งห้องเกิดเสียงน่าอายของเนื้อสะโพกที่ถูกกระแทกโดยหน้าตักแกร่ง น้ำล่อลื่นที่ปล่อยออกมาภายในช่องทางช่วยในการขยับขยายมันง่ายขึ้น มินยุนกิครางฮึ่มฮัมในลำคอเพราะแรงตอดรัดจากคนตัวบางที่ตอนนี้ถูกเขาดุนดันลูกชายตัวโตเข้าใส่จนหายใจแทบไม่ทัน

     “อ่า…โฮซอก ฉันจะบอกอะไรเธอให้ฟังนะ”

     เสียงแหบพร่ากระซิบชิดใบหูขาวที่ตอนนี้ขึ้นสีแดงก่ำ ลมหายใจร้อนเป่ารดเพราะแรงหอบจากกิจกรรมที่กำลังทำอยู่อย่างหื่นกระหาย จังหวะขยับเข้าออกที่แสนรุนแรงสร้างความเสียวซ่านจนหูอื้ออึงแทบฟังอะไรไม่รู้เรื่อง แต่เสียงของเจ้านายก็เรียกสติเขาไม่ให้เตลิดไปไกลได้อย่างไม่น่าเชื่อ

    “บอร์ดี้การ์ดส่วนตัวหน่ะได้เงินไม่ดีเท่าคนสนิทของฉันหรอกนะ”

     โฮซอกไม่เข้าใจความหมายที่อีกฝ่ายต้องการสื่อ หรืออาจเพราะเขากำลังใกล้จะถึงฝั่งฝันหัวสมองมันเลยขาวโพลนไปหมดจนประมวลอะไรไม่รู้เรื่อง แต่เขาคิดว่าสิ่งที่อีกฝ่ายกำลังจะสื่อมันคงจะทำให้เขาแทบขึ้นสวรรค์แน่ๆ

     “เธออยากเลือกเป็นอะไรล่ะระหว่าง บอร์ดี้การ์ดคนสนิท หรือเมียที่สนิทกันแนบแน่นทั้งร่างกายและจิตใจ เลือกสิ”

     เพียงเอ่ยจบประโยคหยาดน้ำก็พรวยพุ่งใส่เสื้อเชิ้ตราคาแพงของเขสด้วยฝีมือของคนบนตัก โฮซอกตัวกระตุกเกร็งจนแทบหงายหลังลำบากให้เจ้านายที่ตอนนี้ไม่ได้มียศอยากจะเป็นนายอีกต่อไปประครองใบหน้าสวยเอาไว้แล้วมอบจูบแสนหวานให้

     สะโพกแกร่งยังคงขยับเข้าออกสอดคล้องกับริมฝีปากที่งับเอาปากนิ่มเหมือนเยลลี่เข้ามาชิม รสหวานหอมของลิปมันทำให้เขาแปลกใจนิดหน่อยแต่มันก็หวานเสียจนอยากจะกลืนกินมันเข้าไปให้รู้แล้วรู้รอด

     รสจูบแสนละมุนค่อยๆแปรเปลี่ยนไปเป็นกลิ่นคาวเลือดเพราะการดูดจากคนตัวขาวที่ขบเอาปากนิ่มจนได้เลือด ยุนกิไล่ป้อนจูบจนโฮซอกกำลังจะขาดหายใจตายแต่ก็รอดมาได้เพราะเขายอมปล่อยให้เป็นอิสระ กลิ่มหอมของกายตรงหน้าเย้ายวนจนต้องพรมจูบไปทั่วใบหน้าและมาจบลงบนลำคอขาว

     รอยแล้วรอยเล่าถูกแต่งแต้มให้คนบนตัวจนพร้อยไปหมดนี่ยังไม่นับรวมกับช่วงร่างที่ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดขยับลงเสียทีมีแต่ความรุนแรงที่เพิ่มมากขึ้นจนในที่สุดเขาก็ทนไม่ไหวไถเอากองเอกสารลงบนพื้นให้หมดแล้วจับยกเอาร่างบางที่นั่งทาบทับบนตักขึ้นไปเกยอยู่บนโต๊ะทำงานทั้งที่ส่วนล่างยังคงเชื่อมต่อกันอยู่

    เจ้าลูกชายตัวโตที่ไม่รู้ไปโกรธใครมาตัวแดงก่ำแข็งขืนเป็นท่อนลำยาวที่ตอนนี้คั่งค้างอยู่ในโพรงสีสวยเพียงแค่ส่วนหัวเท่านั้น

     แชะ

     มินยุนกิทนไม่ไหวแล้วจริงๆ

     สาบานเลยว่าถ้าเขาเปิดตัวกับเจ้าเด็กนี่เมื่อไหร่จะจ้างช่างภาพมาถ่ายตอนได้สอดใส่รูสวยนี่

     เสียงเนื้อกระทบกันดังขึ้นอีกครั้งเซอราวรอบห้องประหนึ่งลำโพงยี่ห้อแพงกำลังเปิดเพลงสุดมันแต่ตอนนี้เสียงคนร้องคงแทนที่ด้วยเสียงครางของคนใต้ร่างเขาแทน 

     “ให้ตายสิ เธอเสร็จอีกแล้วเหรอ”

     มินยุนกิคาดโทษเด็กตรงหน้าที่เอามือปิดปากตัวเองด้วยความเขินอายหลังจากเสร็จไปอีกรอบทั้งที่เขายังไม่ได้ปลดปล่อยเลยสักครั้ง

     บางทีจองโฮซอกก็สงสัยนะว่าท่านประธานมินอึดเกินไปหรือตายด้านกันแน่

     “ถ้าฉันยังไม่เสร็จเธอก็ไม่ได้พักหรอกนะโฮซอกอ่า”

     “อ๊า! ท่านประธาน อึ๊ก…อ่ะ อ่ะ~♡”


_____________________FIN____________________

อุ้ย.....

จบแล้วง่ะ55555555 ขอให้ความกามจงสถิตอยู่กับทุกท่านและขอบคุณพล็อตฟิคจากรีเควสเดือนที่แล้วนะคะ ลืมอย่านึงคือ...พิยุงเกะเปงมาเฟีย แค่กๆๆๆ

ฟิคเรื่องนี้ก้าโฮปนะคะ ขีดเส้นใต้ ก้าโฮป ร้อยล้านเส้น

ยังไงก็ให้กำลังใจด้วยการคอมเม้นเล็กๆน้อยด้วยนะคะ ไม่แน่มันอาจจะมาไวขึ้นเพราะทุกคนก็ได้ คริ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะคะ

Twitter:JH_SS_218


วันอาทิตย์ที่ 26 พฤศจิกายน พ.ศ. 2560

[OS]Jinhope|2seok:attack



Cup:2seok |Jinhope
Rate:R
Wirter:Mikety_N_Vesly
Talk:ของคลแรกไง ไวแมะ ไวมาก สั้นเท่าชริมมดเลยเอาะ คริคริ

    “อืออ...”

“นิ่มจังเลยนะ โฮซอกอ่า…”

“ฮืออ อย่าแกล้งผมนะ จินฮยอง”

“ก็นายอยากแนบชิดกับฮยองไม่ใช่เหรอ นี่ไง ชิดสนิทไม่มีช่องว่างเลย”

โฮซอกก็ไม่รู้เหมือนกันว่านี่มันเรื่องอะไร แต่จำได้คร่าวๆว่ามันคงเริ่มมากจากตัวเขาเองที่ชอบแกล้งคนอื่นก่อน

แต่สุดท้ายก็โดนเอาคืนประจำให้ตายสิ

เขาก็แค่อยากแกล้งจินฮยองตอนแข่งเกมกันแต่ใครจะคิดว่าอีกฝ่ายจะเจ้าคิดเจ้าแค้นขนาดนี้

เขาก็แค่ดึงตัวจินฮยองให้ขยับเข้ามาใกล้กันหวังจะชนะไอ้เจ้าเกมดันมือแต่สุดท้ายก็เป็นตัวเองที่เสียหลักพลาดท่าและโดนแทฮยองประคองหลังไว้ไม่ให้หน้าทิ่มไปกับพื้น

แล้วไหงตอนนี้จินฮยองที่น่ารักของเหล่าเมมเบอร์ถึงกำลังรังแกเขาแบบนี้หล่ะ

“แฮ่ก ดะ…เดี๋ยว ผมหายใจ อึ๊ก!”

ริมฝีปากอิ่มสวยของคนไหล่กว้างบดขยี้ลงมาเสียจนโฮซอกอยากร้องไห้ รุนแรง ดุดัน แถมยังเอาแต่ใจอีกต่างหาก

มือเล็กพยายามทุบไอ้ไหล่กว้างๆหวังให้ฮยองตรงหน้าปลดปล่อยตนเองให้เป็นอิสระ แต่มันดูจะสื่อไปไม่ถึงกลับกัน แรงผลักจากคนตัวสูงกว่าดันเอาร่างบางติดเข้ากับผนังห้อง ริมฝีปากร้อนยังคงไล่บี้จูบอย่างโหยหา

เสียงครางอื้ออึงของโฮซอกฟังดูน่าสงสารก็จริง แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ามันน่าฟังจนคิมซอกจินอยากจะทำให้มันดังขึ้นมากกว่าเดิม

“รู้ไหมว่าเด็กดื้อต้องโดนลงโทษ”

เขาตัดสินใจผละออกมาให้คนเด็กกว่าได้หายใจแต่ยังคงคลอเคลียไม่ห่าง ปากนิ่มหอบโกยเอาอากาศเข้าปอด ดวงตาทรงเรียวที่น่ามองค้อนใส่น่ารักน่าเอ็นดูจนอดไม่ได้ที่จะกดปากเข้าไปหาแรงๆอีกครั้ง

“ผมไม่ได้ทำอะไรซักหน่อย”

เด็กน้อยตรงหน้ายังคงยืนกรานเถียงว่าตัวเองไม่ใช่ฝ่ายผิด จองโฮซอกหน่ะเก่งแค่กับหน้ากล้องเท่านั้นแหละ ลับหลังก็เป็นเพียงลูกกวางตัวน้อยที่พร้อมให้เหล่าราชสีห์เข้ามาขย้ำกินเนื้อนิ่มตลอดเวลา

และซอกจินก็ขอยอมรับตนว่าเป็นหนึ่งในราชสีห์ที่จ้องจะงาบเจ้าลูกกวางเนื้อหวานตัวนี้เข้าปาก

“แล้วเจ้าเด็กดื้อคนไหนที่แกล้งดึงฮยองให้ขยับเข้าไปใกล้จนอดใจแทบไม่ไหวกัน”

จัดการเกลี่ยริมฝีปากสีสดที่มีน้ำลายเหนียวเหนอะออกแล้วส่งเข้าปากตัวเองแทน ดูดกลืนจนนิ้วสะอาดเอี่ยมทั้งที่สายตาไม่ได้ละจากเด็กตรงหน้าแม้แต่น้อย

เวลาใบหน้าสวยขึ้นริ้วแดงนี่มันช่างยากจะห้ามใจจริงๆ

จมูกโด่งฝังลงบนแก้มเนียนสูดดมกลิ่นหอมเสียแรงจนโฮซอกโวยวาย ใครว่าคิมซอกจินเป็นผู้ชายอบอุ่นกัน จองโฮซอกขอเถียงสุดใจ

“อะไรเล่า ใครจะไปคิดว่าฮยองจะเป็นคนมักมากขนาดนี้ แค่นี้ก็อดใจไม่ไหวแล้ว ลามกจริงๆ”

เสียงขำหึในลำคอเรียกให้ใบหน้าสวยงอง้ำ เอวบางถูกกระชับให้เข้าไปแนบชิดกับคนเป็นพี่จนต้องรีบยันอกแกร่งไว้ คนมือไวก็ใช่จะยอมง่ายๆ ฝ่ามือร้อนสอดเข้าไปในเสื้อตัวบางลูบไล้แผ่นหลังเนียนวนเล่นจนความเสียวแล่นปราด

ทุกการสัมผัสของคนตรงหน้ามันช่างวาบหวิวจนในท้องของเขาเหมือนมีผีเสื้อบนวนไปทั่ว ยิ่งทุกครั้งที่เล็บยาวของคนตัวสูงเผลอครูดแผ่นหลังจนได้ความแสบมันยิ่งทวีอารมณ์กามได้อย่างไม่มีที่สิ้นสุด

มือร้อนยังคงทำหน้าที่ของตัวเองได้อย่างดีเยี่ยม คนตัวบางเสื้อผ้าหลุดลุ่ยเหมือนพึ่งผ่านศึกสงครามมาอย่างหนัก มีใครเคยบอกคิมซอกจินไหมว่าไอ้นิ้วยาวๆของเจ้าตัวนี่มันทำให้เขารู้สึกดีได้ไม่ยากเเลยจริงๆ

ยอดอกสีสวยชูชันสู่สายตาของร่างสูงยามเขาสั่งให้คนสวยคาบงับเอาชายเสื้อไว้ เจ้าตุ่มไตเม็ดสวยถูกขยี้ด้วยฝีมือของคนตรงหน้า โฮซอกครางอื้ออึงในลำคอตั้งใจจะปล่อยเสื้อออกจากปากเพื่อจะส่งเสียงร้องได้อย่างเต็มที่แต่กลับถูกน้ำเสียงนุ่มกระซิบชิดใบบหูจนเขาได้แต่จำใจคาบมันไว้อย่างนั้น

“ถ้าเสื้อตกลงมา ฮยองไม่รับรองหรอกนะว่ามันจะยังใส่ได้อยู่”

ป่าเถื่อนที่สุด

คิมซอกจินคนดีของอาร์มี่หายไปไหนกัน ทำไมตอนนี้ถึงเหลือไว้แค่ซาตานตรงหน้าเขากัน

คิมซอกจินไม่อ่อนโยนกับจองโฮซอกเลย

ได้แต่ขบเขี้ยวในใจแต่ที่แสดงออกไปก็แค่เสียงร้องครางในลำคอยามเรียวลิ้นชื้นสัมผัสกับสิ่งไวต่อความรู้สึก

ลิ้นร้อนเลียวนสลับสองข้างจนชุ่มฉ่ำไปด้วยน้ำลายเหนียวเหนอะยังไม่รวมฟันซี่สวยที่กัดลงมาจนตอนนี้โฮซอกแทบจะกลายร่างเป็นตุ๊กแกที่มีลายพร่อยเต็มตัวอยู่แล้ว

“โอ้ย! วิญญาณจังกูเข้าสิงหรือไง กัดอยู่ได้ อ่ะ! เจ็บนะ”

ด่าได้ไม่ทันจบดีคนตัวโตก็กัดลงมาอีกทีเสียแรงจนน้ำตาเล็ด ดวงตากลมของพี่ใหญ่ของวงมองมาด้วยสายตาดุจนเขาแอบกลัวว่าหลังจากนี้จะโดนอะไรอีก

“อยากโดนลงโทษเหรอโฮซอกอ่า”

เออขอโทษ รู้ว่าเซนซิทีฟเรื่องนี้

สุดท้ายก็ได้แต่ปล่อยเลยตามเลยจนมาจบกันอยู่บนพื้นเย็นเฉียบเพราะเครื่องปรับอากาศ

เรียวขาสวยอ่อนแรงจากการปลุกเร้าอารมณ์ของคนตรงหน้าจนไม่สามารถทรงตัวอยู่ได้อีกต่อไปก็เป็นหน้าที่ของซอกจินนั้นแหละที่ประคองคนที่กำลังจะลงไปกองกับพื้นให้ค่อยๆนอนราบไปแทน

ถ้าโฮซอกล่วงลงไปก้นจ้ำเบ้าวันนี้เจ้ากวางน้อยตรงหน้าคงก้นเขียวจนเขาอดได้กินแน่ๆ

“ฮะ…ฮยอง อื้อ!”

สุ่มเสียงที่กำลังจะถูกเอ่ยออกมาถูกหยุดด้วยปลายนิ้วยาวที่ไม่กี่นาทีก่อนกำลังขยับเข้าออกอยู่ในตัวเขา

โฮซอกไม่ค่อยชอบนักหรอกหากต้องเอาอะไรที่ไม่ใช่ของกินมาเข้าปากตนเองแต่ในกรณีนี้ถือเป็นข้อยกเว้น เพราะอย่างน้อยมันก็ช่วยห้ามเสียงร้องของเขาได้ล่ะนะ

นิ้วยาวถูกลิ้นเล็กไล่เลียทำความสะอาดให้เสียหมดจดและแถมด้วยน้ำใสที่ถูกผลิตมาจากต่อมน้ำลายไหลยืดไปตามนิ้วของซอกจินที่ถอดออกกระทันหัน

“หันหลัง”

“เจ็บเข่า”

“…”

ซอกจินไม่ได้ว่าอะไรต่อเพียงแต่เดินไปหยิบเจ้าหมอนที่มีเครดิตว่าคิดโดยบังทันซอยันดัน

“เดี๋ยวก็โดนยุนกิฮยองว่าหรอก”

โฮซอกจะไม่ขัดหรอกถ้าเจ้าหมอนที่ซอกจินหยิบมาไม่ใช่ชูกี้หน่ะ…

“เดี๋ยวซักคืนให้”

ว่าห้วนๆแล้วร่างของคนตัวบางก็ถูกจัดให้อยู่ในท่าคลานโดยมีเจ้าหมอนใบนิ่มรองเข่าเอาไว้

ขอโทษนะยุนกิฮยอง ไว้จะไปขโมยของบริษัทมาให้ใหม่แล้วกัน

“อึก!”

ริมฝีปากนิ่มถูกขบด้วยฟันของเจ้าตัวเองเมื่ออะไรที่มันใหญ่กว่านิ้วกำลังถูกสอดใส่เขามาภายในตัว

แรงตอดรัดของช่องทางด้านหลังมันคับแน่นแม้จะไม่ใช่ครั้งแรกของพวกเขาก็ตามเถอะ

ซอกจินกับโฮซอกมักจะแอบมีอะไรกันบ่อยๆในช่วงเวลาที่ได้อยู่กันตามลำพังแม้จะน้อยนิดก็ตาม เช่นตอนนี้ที่พวกเขาขอตัวกลับมายังหอพักก่อนเหลือก็แต่มินยุนกิที่สิงอยู่ในสตูดิโอตั้งแต่เช้า

ต้นขาแข็งแรงกระทบเข้ากับอวัยวะเดียวกันจนเกิดเสียงน่าอาย โฮซอกหอบเอาอากาศหายใจเข้าปอดไม่เว้นว่างเพราะเอวสอบที่กำลังมอบความสุขให้เขามันถี่รัวจนกะจังหวะเอาอากาศเข้าปอดไม่ถูก

“อ้าปากสิ”

คนด้านหลังออกคำสั่งพร้อมส่งนิ้วเรียวเข้ามาอีกครา โฮซอกจัดการดูดเลียประหนึ่งมันเป็นขนมหวานแสนอร่อย

เจ้าเนื้อนิ่มที่กำลังโอบรัดลูกชายคนเก่งของพี่ใหญ่มันลอยเด่นน่าหมั่นเขี้ยวจนอดไม่ได้ที่จะฟาดมันแรงๆ จองโฮซอกเลยเอาคืนด้วยการฝังเขี้ยวลงบนนิ้วอีกฝ่ายแต่เจ้าของมันก็ไม่ได้ว่าอะไร เพราะยังไงตอนนี้เขาก็ได้เปรียบเห็นๆ

สะโพกสอบขยับซอยเติมเต็มความสุขให้กับร่างบางตรงหน้าไม่หยุดหย่อน หัวสมองโฮซอกขาวโพลนไปหมดยามปลดปล่อยออกมาเปรอะเปื้อนพื้นห้อง ขาเรียวสั่นเหมือนคนกำลังจะหมดแรงเต็มทีแต่คนด้านหลังกลับไม่ยอมให้เป็นอย่างนั้น

ใบหน้าสวยถูกช้อนขึ้นมาพร้อมกายบางที่จากตอนแรกกำลังคลานเข่าอยู่ก็ถูกรั้งขึ้นมาให้แผ่นหลังแนบกับแผงอกแกร่ง จูบครั้งแล้วครั้งเล่าถูกมอบให้ มันไม่เคยพอสำหรับเขาเมื่อได้สัมผัสปากนุ่มนิ่มตรงหน้า

คิมซอกจินพยายามถามตัวเองแล้วว่าทำไมเขาถึงได้เอ็นดูน้องชายคนนี้ถึงขนาดนี้กันนะ คำตอบมันก็ง่ายนิดเดียว

เพราะจองโฮซอกจะไม่ดื้อกับคิมซอกจอินยังไงล่ะ

บางทีหน่ะนะ

“อ่า…จะ จินฮยอง ผมเหนื่อย”

“โฮซอกอ่า”

เสียงเนื้อกระทบกันยังคงดังต่อเนื่องจนกระทั่งทุกหยาดหยดของเขามันหลั่งไหลเข้าไปในช่องทางรักของคนสวยตรงหน้าและเจ้าของร่างเล็กที่ลงไปกองกับพื้นเป็นที่เรียบร้อย

“อือ….ผมงะ- มะ..ไม่นะ ฮยอง!”

คนที่กำลังหมดแรงร้องเสียงหลงทันทีที่รู้สึกได้ว่าเจ้าลูกชายของเขามันยังไม่ยอมสงบลงง่ายๆ

“นายจะเหนื่อยตอนนี้ไม่ได้หรอกนะโฮซอกอ่า”

“จนกว่ามินยุนกิจะกลับมา ฮยองจะไม่ยอมให้นายพักหรอกนะ”

นี่เขาต้องเหนื่อยเพราะแค่การแกล้งอีกฝ่ายเล่นจริงๆเหรอ

จองโฮซอกเอ้ย โดนคุณชายของบังทันเล่นงานซะแล้วสิ

“อ่ะ! อ่ะ…อือออ ฮยอง ซอกจิน…ฮยอง”



วันพุธที่ 18 ตุลาคม พ.ศ. 2560

[NC]Otaku 4P

Cut

“อ่ะ! เดี๋ย-“

เสียงใสขาดห้วงยามเมื่อเรียวลิ้นร้อนสอดแทรกเข้ามาในโพรงปากนิ้ม กายบางบิดเร่าแต่กลับขยับไม่ได้เพราะใครอีกคนซ้อนหลังตนไว้

ความชื้นแฉะจากน้ำลายที่ถูกถ่ายทอดมาจากอีกฝ่ายมันทั้งรู้สึกแปลกใหม่และดีไปในเวลาเดียวกัน

โฮซอกไม่ได้ตั้งใจจะโอนอ่อนไปตามการกระทำของคนตรงหน้า แต่เพราะนิ้วมือเย็นๆที่ถูกส่งมาจากด้านหลังลอดเข้าไปในเสื้อนักเรียนตัวบาง

แทฮยองร่วมมือกับมินยุนกิโดยการปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของคนตัวเล็กออก ยอดอกสีสดเผยสู่สายตาของราชสีห์ทั้งสอง 

แทฮยองไม่ลังเลเลยที่จะก้มลงชิมเจ้าเม็ดสีสวยที่ล่อตาล่อใจเขา ลิ้นร้อยนตวัดเลียจนน้ำลายเหนียวเหนอะเปรอะเปื้อนชุ่มยอดอกทั้งสองข้างของโฮซอกไปหมด

“หันมานี่”

ยุนกิจัดการเชยคางอีกฝ่ายให้หันมารับจุมพิตจากตน เสียงครางกระเส่าที่เคยดังก้องอยู่ในห้องเงียบให้ไปเหลือเพียงเสียงช่ำแฉะของการดูดดึงริมฝีปากและแทฮยองที่ตั้งใจเชยชิมร่างกายของคนที่คั่นกลางอยู่

โฮซอกไม่รู้ว่าคนทั้งสองถอดเจ้าสิ่งที่เรียกว่าเครื่องแต่งกายออกกันตั้งแต่เมื่อไหร่ พอมินยุนกิถอดริมฝีปากออกจากเขาให้ได้พักหายใจไม่นานเจ้ามังกรสองตัวที่กำลังผงาดก็กำลังชี้หน้าเขาอยู่

แม่ โฮซอกไม่เคยเห็นอะไรน่ากลัวเท่านี้มาก่อน

“อมซะ”

ยังไม่ทันได้ตอบปฏิเสธหรือเอะเสียงขัดออกไปแม้แต่น้อย แก่นกายใหญ่ๆที่ไซต์มันเกินมนุษย์ปกติเกินไปหน่อยก็ถูไถไปทั่วใบหน้าสวยที่ยังคงมีกรอบแว่นบดบังไว้อยู่

โฮซอกอยากเอ่ยออกไปว่าตนนั้นทำไม่เป็น และไม่เคยทำมาก่อนถึงจะเป็นฟุโจชิและอ่านนิยายวายก็เถอะแต่การที่ต้องมาเมคเลิฟให้คนอื่นแบบนี้ถือเป็นเรื่องใหม่สำหรับเขา

ลิ้นนิ่มแตะลงบนส่วนหัวแดงฉ่ำอย่างกล้าๆกลัว รสสัมผัสไม่คุ้นเคยที่อาจจะบอกไม่ได้ว่ามันรสชาติดีหรือแย่กันแน่แต่ที่รู้ๆคือเขาต้องทำมัน

น้ำฉ่ำเยิ้มที่ร่องตรงกลางของส่วนหัวเหนียวเหนอะถูกลิ้นเล็กโลมเลียเสียจนแทบสะอาด ยุนกิพยายามดุนดันเจ้าลูกชายตัวโตเข้าริมฝีปากนิ่มแต่เขาอาจรีบมากไปหน่อยเพราะฟันซี่หน้าในปากอีกคนมันครูดเสียจนความเสียวแล่นปราบไปทั่วร่างเผลอทิ้งน้ำหนักตัวลงไปจนแก่นกายทิ้งลำคอคนตัวบาง ร้อนให้แทฮยองรีบเข้ามาดึงโฮซอกออก

ดวงตาเรียวสวยพริ้มไปด้วยหยาดน้ำใส ไม่เว้นแม้แต่ปากที่ปรนเปรอให้มินยุนกิเมื่อครู่ก็เปรอะเปื้อเต็มไปหมดไม่รู้ว่ามาจากน้ำลายของคนตัวบางหรือเจ้าลูกชายเขามันผลิตน้ำออกมาเยอะกว่าปกติกันแน่

“เล่นกันไม่รอผมเลยนะครับ”

โฮซอกที่กำลังตกใจกับเสียงคนที่พึ่งมาใหม่ตั้งใจจะหันไปมองแต่ใบหน้ากลับถูกยึดไว้จากเจ้าเด็กข้างบ้าน

แทฮยองขยับเอวสวนเข้าออกภายในโพรงปากคนสวยตรงหน้า เอวสอบไม่ได้เร่งรัดนักเพียงแต่ค่อยๆขยับให้อีกฝ่ายได้มีจังหวะพักหายใจบ้าง เสียงทุ้มก็คอยกระซิบบอกให้คนที่มีหน้าที่ปรนเปรอเขาปฏิบัติตาม

โฮซอกค่อนข้างเรียนรู้ได้ไวสังเกตจากลิ้นเล็กที่จากเคยอยู่นิ่งๆตอนนี้มันเริ่มรูดไปพร้อมกันกับริมฝีปากแล้ว

“พอก่อนนะครับ เดี๋ยวผมจะเสร็จสะก่อน”

แทฮยองดึงเอาส่วนขึงขันออกจากโพรงปากกระทันหันจนน้ำลายมันยืดยาวไปพร้อมๆกับแก่นกายของเขา 

ภาพโฮซอกตอนนี้มันน่ามองเสียจนแทบอดใจไม่ไหว

ใบหน้าแดงก่ำภายใต้กรอบแว่นที่เปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำสีใสเต็มตัวไปหมด อกบางกระเพื่อมหอบหายใจขึ้นลงโชว์ยอดอกบวมช้ำที่ถูกจัดการโดยฝีมือของคิมแทฮยอง

“ขอก่อนนะ ทุกคนเล่นกันมาก่อนหน้ากูมาตั้งเยอะนี่”

จองกุกเอ่ยบอก

ร่างหนาที่ประกอบไปด้วยมัดกล้ามยังคงมีเสื้อผ้าอยู่ครอบองค์เพียงคนเดียวเพียงแต่กางเกงนักเรียนขายาวถูกปลดออกพร้อมซิปที่รูดลงจนสุดเผยให้เห็นชั้นในสีแดงสดที่ตอนนี้มีอะไรสักอย่างดุนดันอยู่จนนูนเปล่งออกมาเสียน่ากลัว

การกวักมือเรียกแบบนั้นคือเขาต้องยอมไปใช่ไหม

โฮซอกนั่งลงบนพื้นตรงหน้าจอนจองกุกที่ยืนอยู่ คนตัวโตส่งสัญญาณให้เขาจัดการกับลูกชายหัวแก้วหัวแหวนที่ดูจะหงุดหงิดจนดุนดังชั้นในของคุณพ่อ

มือเรียวค่อยๆแปะลงไปบนชั้นในสัมผัสความแข็งขืนผ่านเเนื้อผ้า ลูบไล้มันเบาๆแต่กลับมีเสียงซี๊ดปากมาจากคนที่เขากำลังจะปรนเปรอให้

“ถอดมันออกสิ”

โฮซอกฟังคำสั่งแต่โดยดึง รั้งเอาชั้นในลงมาเหน็บไว้ข้างใต้ฐาน จองกุกถึงกับหลุดขำ เขาสะดุ้งวาบเมื่อลูกชายเพื่อนดีดตัวออกมาชี้คุณอาโดยไม่ตั้งใจ

แรงรูดรั้งเบาๆไม่ได้ขัดใจจอนจองกุกนัก เพียงแต่มันดูจะเนิบนาบไปไม่ทันใจเขาจนต้องส่งมือลงไปช่วยให้อะไรอะไรมันเร็วขึ้น

ช่วยปลุกปั้นอารมณ์ของอีกคนไม่นานร่างบางก็ถูกดึงรั้งให้ขึ้นมานอนแผ่อยู่บนเก้าอี้ไม้ จองกุกจัดท่าให้อีกฝ่ายแยกขาออกจากกัน ขาเรียวตั้งฉากอยู่บนเก้าอี้จนเห็นช่องทางที่ยังคงสดใหม่อยู่อย่างชัดเจน

“ดะ…เดี๋ยว คือเรา…สะ…ใส่ถุงยางกัน ได้ไหม”

โฮซอกไม่ได้จะขัดหากทุกคนจะทำอะไรเขา เพียงแต่มันควรมีเครื่องป้องกันกันเสียหน่อย

บอกตามตรงเขาก็ไม่คิดว่าตัวเองจะยอมอะไรง่ายๆแบบนี้แต่พอคิดว่าจะมีสักกี่ครั้งในชีวิตกันที่ตัวประกอบอย่างเขาจะได้มานอนอยู่ใต้ร่างเหล่าบรรดาตัวเอกแบบนี้

ความอยากรู้อยากลองก็เป็นอีกสิ่งที่ทำให้ร่างกายมันร้อนรุ่มไปเสียหมด อยากรู้ว่าไอ้ที่ตัวเองอ่านมาในฟิคหรือกระทั่งที่ตนแต่งนั้นมันจะเหมิอนกันหรือเปล่า

“จิ๊ ไอ้แทเอาถุงมาดิ๊”

จองกุกจิ๊ปากอย่างขัดใจนิดหน่อย ไม่ได้หงุดหงุดอะไรมากเพียงแต่เขาก็อยากรีบๆเข้าไปสำรวจข้างในของร่างตรงหน้าใจจะขาด

ถุงยางถูกสวมใสเข้าไปบนลำกายแข็งขืน จองกุกเริ่มรู้สึกขี้เกียจที่จะเตรียมพร้อมให้อีกฝ่ายเพราะตอนนี้เจ้าลูกชายของเขามันใกล้จะระเบิดเสียเต็ม ไปๆม่ๆเลยกลายเป็นว่าจองโฮซอกจะเป็นฝ่ายเบิกทางตัวเองเอง

นิ้วเรียวยาวค่อยๆสอดเข้าไปในโพรงนุ่ม แรงบีบรัดของช่องทางทำเอาต้องนิ่วหน้าเพราะความเสียวซ่านที่ได้รับ

กายบางบิดเร้ายามนิ้วของตัวเองขยับเข้าออกในช่องทางส่งเสียงร้องอื้อ้าอย่างสุขสมเสียจนแทบลืมว่ามีอีกสามชีวิตกำลังรอตนอยู่

นิ้วกลางถูไถไปตามผนังด้านในช่องทางกระทั่งเจอจุดที่ทำเอาร้องเสียงหลง นัยส์ตาใสเอ่อคลอน้ำตาจนแพขนตาเปียกชุ่มไปหมด 

“ฮ่ะ! อ่าา…อึก อื้อ!!” 

โฮซอกกระตุกเกร็งปลดปล่อยออกมาโดยไม่แม้แต่จะแตะต้องส่วนหน้าขอตนเเลยสักนิด น้ำสีขาวขุ่นถูกละเลงลงบนตัวโดยฝีมือของเขาเองและยอดอกที่ตั้งชูชันขึ้นมาเสียแทบแข็งเป็นไต

“ฮ่า….ฮ่าาา อ่ะ จองกุกอา”

เสียงหวานส่งเสียงเรียกเพื่อนชายแล้วมีเหรอที่จอนจองกุกจะต้องรออะไร


--------??%--------


วันอาทิตย์ที่ 30 กรกฎาคม พ.ศ. 2560

One day with Jung Hoseok

JInHOPE (2Seok)
    “หมอ”เสียงหวานเอ่ยเรียกบุคคลที่นัดเขามาหาที่คลินิกผ่านทางช่องแชท ลำแขนบางเกาะเกี่ยวไว้ด้วยกระเป๋าสำหรับใส่สุนัขสีสันสดใสขนาดไม่ใหญ่มากมีเจ้าก้อนกลมสีขาวตัดน้ำตาลตัวอ้วนกำลังส่งเสียงครางหงิงๆเมื่อถูกพามาต่างสถานที่

    “ปล่อยน้องออกมาเลยก็ได้ครับ”กายใหญ่เจ้าของสถานที่ที่มีสิ่งมีชีวิตสี่ขาเดินตามมาด้วยเรียกให้ตาเรียวสวยมองตามเจ้าสี่ขาดุกดิกด้านหลังอย่างสนอกสนใจ

    “มิกกี้ มีเพื่อนด้วย”โฮซอกลงนั่งยองๆพร้อมวางกระเป๋าลง ซิปถูกปลดออกก่อนเจ้าตัวเล็กพันธุ์ชิสุจะกระโจนออกมาด้านนอก มิกกี้ตรงเข้าไปทำความรู้จักกับเพื่อนใหม่ด้วยความรวดเร็ว เจ้าสุนัขชิสุเข้าไปดมเพื่อนใหม่ฟุดฟิดอย่างต้องการทำความรู้จักทำเอาคนตัวเล็กยิ้มให้อย่างเอ็นดู

    “จังกูเป็นตัวผู้ ไม่น่าจะต้องห่วงเรื่องเกิดอาการนะครับ”ลำแขนแกร่งเข้าเกี่ยวเอวบางมาแนบตัว โฮซอกตกใจเล็กน้อยที่อีกฝ่ายเข้ามาประชิดอย่างไม่ตั้งตัว แต่เพียงไม่ถึงอึดใจคนตัวบางก็ระบายยิ้มยั่วยวนออกมาจนคุณหมออกใจไม่ไหว

    ริมฝีปากหยักเข้ารุกเร้าอวัยวะเดียวกันอย่างเร่าร้อน เสียงดูดดึงกันดังทั่วคลินิกที่ปิดไฟอึมครึมแม้จะยังเป็นช่วงเช้าแต่เพราะผ้าม่านที่ถูกปิดกั้นแสงแดดจากหน้าต่างไว้ก็ช่วยสรางบรรยากาศได้อย่างดี

    แอร์เย็นฉ่ำกระทบร่างบางที่เสื้อผ้าหลุดลุ่ยไปเสียหมด กายขาวผ่องเผยอวดผิวนวลเนียนให้คุณหมอหนุ่มได้เฉยชม ลิ้นร้อนเข้าเล้าโลมกายบางอย่างหิวกระหาย เสียงครางกระเส่าจากคนใต้ร่างยิ่งเร้าอารมณ์ชายหนุ่มให้จัดการคนขี้ยั่วตรงหน้าให้เข็ดหลาบเสียที

    ซอกจินจัดการเปลื้องผ้าคนตรงหน้าจนตอนนี้คนตัวเล็กนอนล่อนจ้อนอยู่กลางพื้นห้องภายในคลินิกหรู ตาเรียวช้ออนมองร่างสูงใหญ่ที่ดูจะร้อนใจกับการถอดกางเกงแสล็คเนื้อดีออกจากเอวสอบจนมือบางแตะเข้าที่กลางลำตัผ่านเนื้อผ้านั้นหล่ะ คนตัวใหญ่ถึงใจเย็นลงบ้าง

    “คุณหมอไม่ต้องถอดหรอกครับ แค่ปลดซิปออกก็ได้”ไม่ว่าเปล่า มือบางช่วยคุณหมอหนุ่มรูปซิปลงเผยให้เห็นชั้นในสีทึบที่ตอนนี้ถูกลูกชายตัวโตของคุณหมอดุนดันออกมาอย่างหงุดหงิด

    “มิกกี้ย่า~ อย่าไปแกล้งจังกูเขาสิ”โฮซอกเอ็ดเจ้าลูกรักเมื่อมันทำท่าจะคร่อมสุนัขสีขาวเพศเดียวกันอย่างจังกู ทำเอาคุณหมอหนุ่มอดขำหึออกมาอย่างเอ็ดดูไม่ได้

    “จังกูอ่า ไม่เป็นไรนะ พ่อจะแก้แค้นให้หนูเอง”โฮซอกกำลังจะหันไปค้อนใส่คุณหมอหนุ่มแต่ไม่ทันจะได้ทำตามใจนึกร่างทั้งร่างก็ถูกฉุดให้ลุกขึ้นมานั่งบนตักแกร่ง ร่างเพรียวบางที่ตอนนี้ไม่มีอะไรปกปิดถูกรุกเร้าอย่างหนักทั้งจากริมฝีปากร้อนและเจ้าลูกชายที่เขานั่งทับอยู่ในตอนนี้

    “ฮึ่ม”เสียงครางฮึมฮัมดังมาจากคนด้านหลังเมื่อโฮซอกจงใจถูไถสะโพกมนลงบนลำกายแกร่งที่เหมือนจะขยายใหญ่ขึ้นจากตอนแรกเสียอีก คนตัวเล็กหัวเราะคิกคักอย่างพอใจกับเสียงคำรามของคุณหมอจนกระทั่งพึ่งรู้ตัวว่าเขาคงไม่ใช่คนคุมเกมอีกต่อไปเสียแล้ว

    “อ่ะ!”แผ่นหลังเนียนที่เว้าลงอวดสะโพกมนเมื่อถูกจัดให้อยู่ในท่าคลานมันน่ามองเสียจนซอกจินอยากจะสิ่งไปหยิบกล้องถ่ายรูปมาเก็บภาพคนตรงหน้าไว้

    ถ้าเขาจะถ่ายรูปเก็บไว้ไปสำเร็จความใคร่วยตัวเองคงไม่ผิดนักใช่ไหม

    “ฮื่อออ ทำไมลูกชายคุณหมอร้แนขนาดนั้นล่ะฮะ”โฮซอกส่งเสียงโวยวายทันทีที่คุณหมอควักเอาลูกรักออกมาถูไถกับรอยแยกระหว่างสะโพกมน ร่างสูงที่ยังคงมีเสื้อผ้าครบถ้วนเข้าทับทาบอีกคนไว้ทั้งตัว นึกหมั่นเขี้ยวขึ้นมาแต่ไม่ทันได้คิดอะไรฟันคมก็ขบเข้าที่ไหล่บางเสียจนเห็นรอยคมเขี้ยวที่ฝังลงไปทำเอาคนที่โดนรองรับอารมณ์อยู่ในตออนนี้น้ำหูน้ำตาไหลเพราะความเจ็บแสบจากอีกฝ่าย

    นี่เป็นหมอหมาจนติดนิสัยหมามาแล้วหรืออย่างไรกัน

    “หมออนุญาตนะครับ”

    บ้าเอ้ย เรื่องแบบนี้ไม่ต้องบอกกันก็ได้ไหมล่ะ

    โฮซอกหน้าแดงเถือกเมื่อคุณหมอขออนุญาตนำพาเจ้าลูกชายเข้ามาสำรวจภายในแต่ยังไม่ทันไรก็ต้องร้องออกมาอย่างไร้เสียงเพราะความจุกและปวดหนึบจากแก่นกายลำใหญ่ที่มุดเข้ามาได้ยังไม่ทันพ้นส่วนหัวเสียด้วยซ้ำ

    เข็มฉีดยาของคุณหมอใหญ่เกินไปหรือเปล่า

    “อย่าเกร็งนักสิ หมอเข้าไม่ได้นะครับ”คุณหมอหนุ่มขบฟันแน่นจนกรามขึ้นสันนูน เจ้าลูกชายของเขามันปวดหนึบไปหมด ยิ่งช่องทางที่บีบรัดเสียแน่นของอีกฝ่ายยิ่งสร้างอารมณ์ดิบให้เขาเสียแทบจะกลายเป็นสัตว์ป่าที่จับอีกฝ่ายฉีกกระแทกให้หนำใจ แต่มันคงทำไม่ได้เพราะแค่ส่วนหัวก็ลำบากจนเขาต้องผ่อนลมหายใจเข้าออกช้าๆก่อนจะค่อยๆขยับเข้าทีละนิดจนสุดลำกาย

    “หมอ..นี่หมอมันใจนะว่าของหมอไม่ใช่อุปกรณ์การแพทย์ ทำไมมันใหญ่ขนาดนี้”

    “พ่อให้มาเยอะครับ ฮ่า...ผ่อนคลายนะครับ”หลังจากนั้นโฮซอกก็แทบไม่ได้พูดอะไรอีกนอกจากส่งเสียงครวญครางดังลั่นให้หมอหนุ่มฟังทันทีที่เอวสอบเริ่มทำงาน

    ลำกายแกร่งเข้ากระแทกรุนแรงประหนึ่งคนอดอยากในเรื่องเซ็กส์มายาวนาน ความเร็วไม่ได้ทำให้แรงกระแทกลดลงแม้แต่น้อยเพราะผ่านมาจะสิบนาทีกว่าทั้งแรงกระแทกที่สอดใส่เขามาและเอวของคุณหมอยังคงที่คงวาไม่มีตกแม้แต่น้อยจะมีก็แต่จองโฮซอกนี่แหละที่แทบหมดแรง จากที่เคยโก่งโค้งอยู่ก็ได้มือสากของอีกฝ่ายที่ยึดเอาไว้ไม่ให้สะโพกมนตกลง

    “มะ...หมอ เหนื่อย เบาลงหนะ...หน่อย”ลำคอลำหงส์แห้งผากเพราะสงเสียงร้องไม่ได้หยุดหย่อนแม้แต่น้อย เขาปลดปล่อยไปสองรอบได้แต่คุณหมอหนุ่มกลับยังไม่ได้ปลดปล่อยแม้แต่น้อย อะไรจะอึดขนาดนั้นกัน

    “อีกนิดครับ ผมขออีกห้านาที”แล้วมันก็เป็นอย่างที่คุณหมอว่าจริงๆ แต่เป็นห้าบวกห้านาทีนะคุณหมอหนุ่มถึงเริ่มซอยถี่รัวจนเขากลัวจะหยุดหายใจพร้อมฉีดน้ำอุ่นๆเข้ามาในร่างกาย

    โฮซอกนอนหอบหายใจพร้อมกับลำกายขนาดใหญ่ที่ถอดถอนออกไปทั้งที่ยังปลดปล่อยออกมาไม่หมดดีทำให้เจ้าน้ำขาวขุ่นเปรอะเปื้อนไปทั่วเรียวขาขาวไปหมด

    “จะนอนพักก่อนไหมครับ”คุณหมอคนหล่อถามร่างบางพรางช่วยพยุงให้ลุกขึ้นนั่ง ไม่รู้ว่าเจ้าหมาน้อยสอตัวหายไปไหนเพราะสมาธิของพวกเขามัวแต่จดจ้องอยู่กับกิจกรรมตรงหน้า

    ติ้ง

    เสียงข้อความจากแอพพลิเคชั่นชื่อดังเรียกให้คนตัวเล็กต้องค่อยๆเดินไปหยิบมาดู

    ข้อความจากพี่ยุนกิ

    “คงจะกลับเลยหน่ะฮะ ยังไงผมฝากมิกกี้ไว้ก่อนได้ไหมฮะเดี๋ยวกลับมารับเย็นนี้...อืมไม่ก็พรุ่งนี้”คุณหมอหนุ่มไม่ได้เอ่ยตอบอะไรเพียงพยักหน้าให้ ซอกจินมองร่างบางที่แต่งตัวตัวเองเสียเรียบร้อยกำลังนั่งพิมพ์แชทยุกยิกก็ไม่ได้เข้าไปวุ่นวายจนอีกฝ่ายเอ่ยบอกว่าจะไปแล้วนั้นแหละ

    “ผมไปก่อนนะฮะ ต้องไปหาซีอีโอมินแล้ว”

    เนี่ยแหละนะคนสวย ทั้งที่หน้าตาออกจะน่ารักน่าเอ็นดูแต่จองโฮซอกก็จัดอยู่ในประเภทคนสวยร้ายเลยหล่ะนะ

    ก็คงได้แค่ชื่นชมชั่วคราว แต่คิมซอกจินก็ค่อนข้างพอใจกับการชื่นชมครั้งนี้หล่ะนะ

-->กลับไปอ่านต่อในจอยเด้อ<---

วันศุกร์ที่ 30 มิถุนายน พ.ศ. 2560

[NC]GAHOPE:Happy suga day

Min yoonji

    “นายนี่มันจริงๆเลยนะ”อดไม่ได้ที่จะดุคนตัวบางที่ตอนนี้กลายเป็นมาอยู่ใต้ร่างของเขาเรียบร้อยแล้ว

    มินยุนจีจัดการก้มลงไปฟัดไอ้เจ้าก้อนแก้มกลมทั้งสองข้างอย่างหมั่นเขี้ยว จมูกโด่งฟังลงบนซีกแก้มนิ่มสูดดมกลิ่นหอมของอีกฝ่ายเข้าเต็มปอด ริมฝีปากหยักกดจูบข้างแก้มนิ่มอีกครั้งก่อนจะค่อยๆไล่ไปตามสันกรามช้าๆ

    ปากร้อนหยุดตรงลำคอขาวฝังฟันคมลงประหนึ่งผีดูดเลือดจนร่างข้างใต้ร้องเสียงหลงเพราะความเจ็บ ร่องรอยลึกปรากฏให้เห็นเด็นชัดจนเหมือนแผลจากท่านเคาท์แดร็กคิวล่า เรียวลิ้นไล่เลียชิมรสชาติเลือดที่ซึมออกมา แม้รสขมปราดเข้าสู่ประสาทรับรสแต่มันไม่ได้น่าสะอิดสะเอียดสำหรับเขาเลย

    “อื้อออ เจ็บนะ”เจโฮปร้องออกมาเมื่ออีกฝ่ายขบกัดลงมาบนคอเขาเสียแรง ริมฝีปากหยักดูดดุนผิวเนียนทั่วลำคอขาวจนเกิดรอยแดงทั่วบริเวณแทบจะไม่มีช่องว่างให้ได้ทิ้งร่องรอยไว้ได้เพิ่ม

    พรุ่งนี้คงต้องใส่เสื้อที่ปิดคอได้แล้วล่ะ

    แขนเรียวเกาะเกี่ยวลำคอแกร่งเมื่ออีกฝ่ายจับร่างของเขาอุ้มขึ้น ทั้งที่ความสูงของเราทั้งคู่เขาเป็นฝ่ายได้เปรียบด้วยซ้ำ แต่เรื่องพละกำลังโฮบิคงต้องยอมแพ้จริงๆ

    ปึ่ก!

    เสียงแผ่นหลังบางกระแทกเข้ากับประตูห้อง...ใช่สิ เขาเกือบลืมไปด้วยซ้ำว่าตอนนี้พวกเขาอยู่ในห้องแต่งตัว

    มือขาวจัดการล็อคประตูอย่างแน่นหนาเพื่อให้มั่นใจว่าจะไม่มีใครเปิดประตูพรวดพราดเข้ามาในขณะที่พวกเขากำลังจะบรรเลงเพลงรักกันอย่างสุขสม กายแกร่งที่ยังคงอยู่ในชุดกระโปรงทาบทับเข้าหาร่างบาง จัดการยกขาเรียวให้เกาะเกี่ยวเอวสอบของเขาก่อนจะบดเบียดส่วนนูนเต่งเข้าหากัน

    “โฮปอ่า...เอานี่ไปใส่สิ”เสียงกระซิบแหบพร่าข้างหูทำเอาขนอ่อนทั้งร่างลุกเกรียว ตาเรียวมองตามไปด้านล่างก็เห็นกระโปรงตัวเดียวกับที่มินยุนจีใส่เมื่อกี้ถูกถอดออกแล้วยื่นมาให้เขา

    ถามว่าเจโฮปยอมใส่ไหม

    ไม่เอาน่าใครจะไปใส่กันล่ะ น่าอายจะตาย

    แต่ก็ไม่ได้บอกว่าถ้ามีคนใส่ให้แล้วจะไม่ใส่ซักหน่อย

    ยุนจีปลดกางเกงผ้าเนื้อดีที่สวมใส่อยู่บนร่างของอีกฝ่ายออกแล้วแทนที่มันด้วยกระโปรงนักเรียนที่ยาวถึงเข่า มันจะไม่ดูเซ็กซี่เลยซักนิดถ้าไม่ใช่เพราะเจ้าตัวเล็กของเขาจัดการม้วนมันขึ้นจนตอนนี้ขาอ่อนขาวเนียนมันโผล่พ้นชายกระโปรงออกมาอวดความสวยให้เขาเผลอส่งมือร้อนไปลูบไล้มันอย่างหลงไหล

    ฝ่ามือหยาบลูบไล้จากเข่าสวยขึ้นไปบนขาอ่อนที่นิ่มมือ อดไม่ได้ที่จะบีบมันอย่างหมั่นเขี้ยวจนเกิดรอยแดง เจโฮปไม่ได้ร้องโวยวายมากนักแม้บางทีจะมินยุนจีอาจจะทำแรงไปบ้างแต่ใบหน้าสวยกลับปรือปรอยแทนพร้อมฟันคมที่ขบกัดริมฝีปากตัวเองอย่างยั่วยวนนั้น

    มันทำเอามินยุนจีแทบเป็นบ้า

    “ความจริงนายเหมาะจะแต่งหญิงมากกว่าฉันสะอีกนะ”ยุนจีว่าพรางมือหนาก็ปลดปราการตัวจิ๋วสีขาวสะอาดของอีกคนออก ชั้นในสะอาดตาร่วงหล่นลงไปกองอยู่ตรงข้อเท้าแต่ก็ไม่ได้รับความสนใจจากคนตัวบางนัก เขาทำเพียงสะบัดมันทิ้งไปและหันมารับจูบจากคนตรงหน้าแทน

    เสียงดูดปากกันจ๊วบจ๊าบดังลั่นห้อง คราบน้ำสีใสที่ไหลเชื่อมรวมถึงยามที่ริมฝีปากของทั้งคู่หลุดออกจากกันจนยืดยาวมันช่างดูหยาบโลนแต่กับสถานการณ์ที่อารมณ์พุ่งสูงกว่าทุกสิ่งก็แค่ปล่อยมันไปตามความต้องการของตัวเอง ร่างทั้งสองโถมเข้าหากันอย่างไม่ยอมแพ้จากที่ตอนแรกที่เอาลูกรักถูไถกันผ่านเนื้อผ้านิ่มตอนนี้ถึงเวลาที่พวกเขาจะพาเด็กๆมาทักทายกันแล้ว

    “ฮือ...ใหญ่ขึ้นหรือเปล่า ไม่เจอกันนานเลยนะหลานชาย”เจโฮปพูดอย่างอารมณ์ดี มือนิ่มส่งออกไปทักทายหลานชายคนโปรดที่ช่วงนี้ไม่ค่อยได้เจอหน้าค่าตากันเท่าไหร่เพราะตารางงานที่แน่นบวกกับกำลังคัมแบคทำให้ต่างฝ่ายต่างหลับเป็นตายทุกครั้งที่กลับไปหอ

    “รูดเร็วๆสิ อืม...แบบนั้น”ร่างบางจัดการรูดรั้งแก่นกายอีกฝ่ายให้เร็วพอกับความต้องการที่พุ่งสูง มือเรียวทั้งสองข้างมอบความอุ่นให้กับลูกรักของอีกฝ่าย นอกจากจะชักรูดตามความยาวแล้วก็ไม่วายต้องหยอกล้อกับลูกบอลทั้งสองลูกอย่างเท่าเทียมกัน

    มินยุนจีซูดปากยามเมื่อใกล้ถึงฝั่งฝันเต็มทน ก่อนที่จะได้ปลดปล่อยมือหนาก็จับมือคนที่กำลังสนุกสนานกับการเล่นกับลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของเขาให้หยุดสะก่อน ร่างเพรียวถูกจัดท่าให้หันไปหาประตู สะโพกอิ่มที่สวมใส่กระโปรงอยู่ถูกจัดให้โก่งโค้งจนตอนนี้ไอ้กระโปรงที่ถูกพับลอยเด่นโชว์แก้มก้นขาวให้มินยุนจีอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายเหนียวๆลงคอ

    ภาพก้นอวบอิ่มที่ถูกกระโปรงนักเรียนบดบังเพียงครึ่งเดียวมันช่างล่อตาล่อใจเขาเสียเหลือเกิน

    “อ่ะ! อืออ..อ...เสียว”แก่นกายยักษ์ทาบทับลงไปตรงร่องกลางระหว่างสะโพกมนทั้งสองข้าง เอวสอบขยับเคลื่อนไหวถูไถมันเข้ากับความนุ่มนิ่มของผิวเนื้อที่ขนาบข้าง แม้จะไม่ได้สอดใส่เข้าไปภายในตัวของร่างบางตรงหน้าแต่ไอ้เจ้าแก้มก้นนุ่มนิ่มทั้งสองข้างที่คล้ายจะโอบรัดลูกชายของเขาอยู่ตอนนี้มันก็ทำให้รู้สึกดีไม่น้อย

    “อืม...จะเสร็จแล้ว อ่า”เพียงไม่นานที่กายทั้งสองเคลื่อนตัวถูไถกันน้ำกามก็ถูกฉีดพุ่งออกมาจากอารมณ์ที่ขึ้นไปแตะยังจุดสูงสุดเปรอะเปื้อนไปทั่วผิวเนื้อเนียนเรียบอย่างเย้ายวน

    “อ่า..โฮป อืม...เด็กดี”เมื่อเห็นว่าร่างสมส่วนเสร็จสมแล้วเจโฮปก็ไม่รอช้า ปากอิ่มเข้าครอบครองแก่นกายร้อน โพรงปากอุ่นเข้ามอบความสุขสมให้มินยุนจีอีกครา ยามที่เรียวลิ้นนิ่มไล่เลียไปตามส่วนหัวบานเพื่อกวาดต้อนน้ำข้นที่ยังคงหลงเหลืออยู่บนลูกชายของยุนจีจนสะอาดเกลี้ยง

    “ยุนจีย๊า~ ช่วยเค้าบ้างสิ”เมื่อโพรงปากนิ่มผละออกไปร่างโปร่งของคนที่ตอนแรกทำความสะอาดให้ลูกชายของเขาตอนนี้กายบางขึ้นไปนั่งบนเคาท์เตอร์หน้ากระจกเป็นที่เรียบร้อย ขาเรียวชันขึ้นพร้อมแยกออกจากกันอย่างไม่กลัวว่าจะเห็นทะลุไปถึงไหนต่อไหน

    “ยุนจีย๊า~หลานชายคิดถึงแล้วนะ”

    แล้วจะให้มินยุนจีทำอะไรได้นนอกจาก...เข้าไปแสดงความรักกับหลานชายตัวน้อย


Min yoongi

    “ฮะ...ฮยอง ทำ อื้อ”เรียวปากร้อนฟ้อนเฟ้นไปตามผิวนุ่มของคนใต้ร่างอย่างชำนาญ ยามเมื่อริมฝีปากบางลากไล้ผ่านเรือนกายสวยโฮซอกก็จำต้องสั่นสะท้าน ใบหน้าสวยเหยเกด้วยความเสียวซ่าน 

    นอกจากมินยุนกิจะได้ชื่อว่าเป็นแร๊ปเปอร์ที่มีความเก่งกาจในการคุมจังหวะหายใจแล้ว มินยุนกิก็คงเป็นแรปเปอร์ที่ใช้ลิ้นได้เก่งเช่นเดียวกัน

    “ยุนกิ...ฮึก ยุนกิฮยอง จะทำอะไร คะ...ครับ”ปากบางได้รูปของคนบนร่างลากไล้ไปต่ำลงเรื่อยๆจนรู้สึกโหวงช่องท้องไปเสียหมด ฝ่ามือเล็กพยายามดันศีรษะที่กำลังง่วนอยู่กับการจัดการกางเกงยีนส์สีซีดของเขาให้ออกไปให้พ้นทาง โฮซอกร้องเสียงหลงยามเมื่อเจ้ากางเกงยีนส์และชั้นในหลุดลอดออกไปจากเรียวขาเป็นที่เรียบร้อยเหมือนกระชากหัวใจของเขาหลุดตามไปด้วย

    “อย่าถามในสิ่งที่รู้อยู่แล้ว”น้ำเสียงเย็นเฉียบทำเอาริมฝีปากอิ่มกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ เขาก็พอจะรู้แหละว่าต่อจากนี้มันจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่มันกลับไม่เคยชินเสียที

    ยิ่งจังหวะที่มินยุนกิจับเจ้าลูกชายสุดที่รักของเขาขึ้นมาเขย่าคอเหมือนปลุกให้ตื่นตามด้วยเรียวลิ้นร้อนฉ่าที่ค่อยๆบรรจงสัมผัสลงไปบนแก่นกายขนาดพอเหมาะของเขา เพียงคนตรงหน้าจัดการไล่เล็มลูกชายตัวน้อยของเขาช้าๆ

    คำว่าสวรรค์มันก็ไม่ไกลเกินเอื้อม

    “หึ ยังไม่ถีงสองนาทีเลย”ใบหน้าหวานแดงฉ่าทันทีเพราะแค่เพียงคนตรงหน้าแตะร่างกายของเขาเขาก็แทบไม่มีแรงแล้ว แล้วยิ่งการปลดปล่อยที่เรียกได้ว่านกกระจอกยังไม่ทันกินน้ำนี่อีก มันน่าอายเสียจนต้องยกแขนเรียวขึ้นมาปิดบังใบหน้าไม่กล้าสบตาคนด้านบนแม้แต่น้อย

    “ฮ่ะ...อ่า ยะ...ยุนกิฮยอง อย่าทำ อึก!”โฮซอกสะดุ้งวาบ กายบางเผลอแอ่นเข้าหาเรียวปากร้อนด้วยความเสียวซ่าน ยิ่งมินยุนกิดูดเข้าที่ส่วนหัวสีอ่อนมากเท่าไหร่เสียงครางอื้ออึงของคนใต้ร่างที่พยายามกั้นเอาไว้ก็ยิ่งดังมากขึ้นเท่านั้น

    จองโฮซอกไม่แน่ใจว่ามินยุนกิเก่งเกินไปหรือเป็นเพราะตัวเขาเองกันแน่ที่ไม่เคยมีประสบการณ์มาก่อนจนกระทั่งมาเจอกับมินยุนกิ ร่างกายถึงได้ตอบสนองอีกฝ่ายง่ายดายขนาดนี้

    หรือบางทีอาจจะเป็นทั้งสองอย่าง

    “เด็กดี”มือหนาชักรูดแก่นกายของคนใต้ร่างเพื่อรีดน้ำสีขุ่นที่ถูกปลดปล่อยออกมาอีกครั้งอย่างใจเย็น ตาคมไล่มองคนตัวบางที่กำลังสั่นระริกอยู่ใต้ร่างเขาอย่างเอ็นดู ถ้าเป็นคนอื่นมันคงจะน่าเบื่อเอามากๆหากปลดปล่อยซ้ำแล้วซ้ำเล่าโดยที่เขายังไม่ทันทำอะไรมากมาย แต่เมื่อเป็นจองโฮซอกมันกลับดูน่ารักจนอดใจไม่ไหว

    ในยามที่แก่นกายขนาดเล็กกระตุกปลดปล่อยพร้อมเสียงครางฮือในลำคอนั้นมันยิ่งน่าแกล้งเข้าไปใหญ่

    “ทำ...ทำอะไร ครับ”โฮซอกละแขนเรียวออกจากดวงตายามเมื่อได้ยินเสียงคนด้านบนขยัยทำอะไรสักอย่าง ภาพตรงหน้าคือมินยุนกิที่ล่นกางเกงนอนตัวบางออกให้เจ้าโลกขนาดใหญ่ออกมาเยี่ยมชมโลก มือแกร่งกำลังรูดขึ้นลงบรรเทาอาการอึดอัดของลูกชายตัวใหญ่อยู่

    สายตาคมที่จ้องมองมายังเรือนกายของเขามันช่างดูเร่าร้อนจนรู้สึกอายขึ้นมา ใบหน้าสวยขึ้นสีแดงเรื่อตั้งใจจะคว้าผ้าห่มมาปกปิดร่างกายเอาไว้แต่กลับถูกมือหนากระชากออกพร้อมร่างของมินยุนกิที่ขึ้นมาคร่อมอยู่บนหน้าอก

    โฮซอกเคยคิดมาตลอดว่าอวัยวะสืบพันธุ์ของคนเราไม่ได้น่ามองเสียเท่าไหร่ แต่ตอนนี้ไอ้เจ้าลูกรักของยุนกิมันช่างเย้ายวนเขาเหลือเกิน

    “ออรัลให้ที”ไม่ใช่ประโยคขอร้องแต่เป็นประโยคบังคับ ทันทีที่มินยุนกิพูดจบ แก่นกายขนาดใหญ่ก็เข้าถูไถปากนิ่มของอีกฝ่ายจนโฮซอกต้องยอมเปิดปากออก ความรู้สึกแรกยามเมื่อเจ้ายักษ์ใหญ่เข้ามาอยู่ในโพรงปากบอกได้คำเดียวว่า ลวกปาก

    อุณหภูมิที่สูงเกิดกว่าปกติของลูกชายมินยุนกิทำเอาจองโฮซอกอยากจะคายทิ้งเสียตรงนั้นติดก็แค่คนเป็นพ่อที่พยายามดุนดันยัดเยียดลูกชายให้เข้าออกโพรงปากของเขาอย่างเพลิดเพลิน

    เสียงคำรามในลำคอบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่ามินยุนกิกำลังรู้สึกดีแค่ไหน

    แม้โฮซอกจะพึ่งเคยออรัลให้คนอื่นครั้งแรกแต่เขาก็ได้เรียนรู้มาจากคนเป็นพี่ซึ่งมักออรัลให้เขาเสมอ โพรงปากนิ่มพยายามเคลื่อนเข้าหาแท่งร้อนให้ครอบครองมันเข้าไปมากที่สุด แต่อาจเพราะพยายามมากเกินไปและความยาวที่ดูจะเกินตัวดวงตาใสก็พร่าไปด้วยหยาดน้ำตาจนน่าเอ็นดูไปเสียหมด

    ยุนกิพยายามไม่เร่งรีบมากนักกับการขยับสะโพกสอบเคลื่อนเข้าออกในโพรงปากนิ่ม แต่ยิ่งช้าเขาก็ยิ่งทรมานมากขึ้นเท่านั้นหากไม่ใช่เพราะลิ้นเล็กที่พยายามเลียนแบบเขาในการไล่เลียแท่งไฟร้อนไปด้วยในปาก 

    แก้มที่ดูน่ารักน่าหยิกอยู่แล้วยิ่งตุ่ยขึ้นในตอนที่เขาทิ่มเจ้าลูกรักให้ไปชนกระพุ้งแก้มของอีกคน โฮซอกทำท่าทางเหมือนจะงอแงแต่เจ้าตัวเล็กก็พยายามอย่างมากที่จะไม่ให้ฟันครูดไปกับแก่นกายใหญ่

    “อื้ม....โฮซอก ปละ...ปล่อย อื้อ”มินยุนกิกำลังเห็นสวรรค์อยู่รำไร มือขาวตั้งใจจะจับเจ้าลูกชายออกมาปลดปล่อยด้านนอก แต่เมื่อสะโพกแกร่งกำลังจะดึงออกเรียวปากเล็กกลับพยายามดูดดุนอย่าเอาใจ พร้อมฟันซี่เล็กที่ครูดท่อนเนื้อแข็งเพื่อสร้างความเสียวซ่านให้อย่างจงใจ 

    ยุนกิไม่รู้หรอกว่าโฮซอกไปเอาเทคนิคพวกนี้มาจากไหน

    รู้แค่ตอนนี้เขากระตุกปลดปล่อยเรียบร้อย...

    เรียกว่าน้ำเจิงนองปากอ่าวกันเลยทีเดียว

[NC]GAHOPE:เด็กเนิร์ด

    “อ๊ะ!”โฮซอกถูกกระชากอย่างแรงด้วยจนทั้งร่างถลาลงจากโต๊ะ ร่างเพรียวล้มลงนั่งบนตักแกร่งอย่างเหมาะเจาะ เอวคอดถูกโอบกระชับไว้ในวงแขนจนร่างทั้งสองแทบจะหลอมรวมกันเป็นหนึ่งอยู่แล้ว

    ต้องแบบนี้สิ

    ใบหน้าสวยหวานแย้มยิ้มออกให้หัวใจคนตรงหน้ากระตุกเล่นอย่างถี่รัว มือเรียวไล้ไปตามแผ่นอกบางของตนเองก่อนจะมาหยุดอยู่ตรงยอดอกสีสวย

    “มันรอนายมาเล่นด้วยอยู่ล่ะ”

    “อ๊ะ! อืมมม….เด็กดี”


    ริมฝีปากหยักเข้าครอบครองเม็ดทับทิมสีสวยอย่างหิวโหย ลิ้นร้อนบรรจงเลียตวัดทั่วฐานที่ตั้งอดไม่ได้ที่จะขบกัดมันแรงๆจนเป็นรอย เสียงครางกระเส่าน่าฟังทำให้มินยุนกิยิ่งได้ใจ

    ฟันคมจงใจกัดเจ้าตุ่มไตที่นูนเด่นขึ้นมา ความรุนแรงของคนที่เป็นเด็กเนิร์ดทำเอาโฮซอกอยากจะถามว่าจะอดอยากมากอะไรขนาดนี้

    แต่ก็อย่างที่คิดไว้แหละนะ

    “อึก บะ…เบาหน่อย อ๊า! ย…”

    บ้าเอ๊ย เกิดเป็นแผลขึ้นมาจะทำยังไง

    โฮซอกได้แต่หัวเสียในใจเพราะตอนนี้ปากมันทำได้แค่ส่งเสียงครางอย่างห้ามไม่ได้ยามลิ้นร้อนตวัดเลียย้ำๆที่จุกสวย

    ทำไมลิ้นเด็กเนิร์ดมันถึงได้ดีขนาดนี้กันนะ

    จากตอนแรกที่ความสนใจทั้งหมดหยุดอยู่ที่ยอดอกทั้งสองข้าง ตำแหน่งของปากหยักเลื่อนลงต่ำจนมาหยุดอยู่บริเวณหน้าท้องซึ่งประดับไปด้วยลอนกล้ามอ่อนๆ

    ชายเสื้อนักเรียนสีขาวสะอาดถูกปัดทิ้งอย่างไร้เยื่อใยไม่เว้นแม้แต่กางเกงแสล็คเนื้อดีที่มันกำลังหลุดลุ่ยออกจนบนตัวของโฮซอกแทบไม่เหลืออะไรปกปิดร่างกายอีกต่อไป

    สวย

    คำที่ใช้บรรยายร่างบางที่อยู่บนตักของเขาตอนนี้มันจำกัดความไว้แค่นั้น ผิวกายเนียนสวยแม้จะไม่ได้ขาวจัดแต่กลับดูน่าหลงไหลจนเขาอยากจะสร้างรอยรักให้มันแปดเปื้อน

    “คิก อะไรกัน ตอนแรกก็ดูเหมือนจะคล่องนี่ ที่แท้ก็เด็กเนิร์ดจริงๆเหรอ”

    โฮซอกขำคิกคักกับท่าทางที่แสนเงอะงะของพ่อหนุ่มเนิร์ด มินยุนกิดันคนตัวบางให้แผ่นหลังขึ้นไปเกยอยู่บนโต๊ะเรียนส่วนเอวบางก็ถูกยกขึ้นให้ลอยเด่นอวดแก่นกายขนาดพอดีตัวที่กำลังตั้งชูชันเพราะแรงอารมณ์

    อาการลังเลของอีกคนที่กำลังจ้องมองลูกชายสีสวยของเขามันช่างดูน่าขบขันจนเขาอดไม่ได้ มือหนาที่ค่อยๆเข้ากอบกุมแท่งเนื้ออย่างกังวลนั้นมันทำให้เขารู้ว่าเขาควรจะเป็นคนสอนอีกฝ่าย

    คงต้องสอนกันเยอะเลยล่ะ

    “ฮึ่ม…”

    เสียงครางทุ้มในคอยามเมื่อสะโพกมนจงใจบดเบียดบั้นท้ายลงไปบนตักแกร่ง เอวบางหมุนควงเป็นวงกลมทิ้งน้ำหนักลงไปทับส่วนที่กำลังนูนเด่นขึ้นมาผ่านเนื้อผ้ากางเกงนักเรียน

    แขนเรียวโอบรัดรอบลำคอแกร่ง ดวงตาทรงอัลมอนส์มองสบนัยส์ตาอีกฝ่าย ฟันขาวขบกัดริมฝีปากสีสดของตัวเองอย่างยั่วยวน เสียงซี๊ดริมฝีปากเปล่งออกมาสร้างอารมณ์ มินยุนกิมองภาพของคนตรงหน้าด้วยความอยากกระหาย

    อยากฟัดให้จมเขี้ยว

    “อ๊ะ! อ่า…อ่า ยุนกิ”ปากอิ่มร้องเสียงครางกระเส่า แก่นกายสีสวยถูไถกับชุดนักเรียนของอีกฝ่ายจนส่วนหัวปริ่มน้ำใส กาบยบางขย่มขึ้นลงอยู่บนตักแกร่งโดยปราศจากการสอดใส่ใดๆแต่มันกลับเร้าอารมณ์เขาประหนึ่งกำลังสอดใส่ลูกรักเข้าไปในโพรงนุ่มที่โอบรัดมันอย่างแข็งขืน

    บ้าเอ๊ย

     ยุนกิพยายามส่วนเอวกระแทกเจ้าลูกชายผ่านเนื้อผ้ากางเกงยามโฮซอกทิ้งตัวลง ยิ่งคนบนตัวเขาเริงร่ากับการถูไถแท่งเนื้อกับชุดนักเรียนของเขาจนน้ำเหนียวเปรอะเปรื้อนไปทั่วภาพตรงหน้าของเขามันก็ยิ่งน่ามองขึ้นเท่านั้น

    “ไม่…อื้อออ….”

    กายเล็กกระตุกพร้อมปลดปล่อยออกมาแม้จะไม่ได้ถูกแตะต้องหรือสอดใส่ โฮซอกผละแขนเรียวออกจากลำคอแกร่ง ขาขาวหย่อนลงพื้นเพื่อหยัดกายลุกขึ้นยืน

    ใบหน้าสวยส่งยิ้มน่ารักให้มินยุนกิที่งงงวยกับสถานการณ์ตรงหน้า คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันจ้องมองจองโฮซอกที่เริ่มทิ้งระยะห่างออกไปจากเขาเรื่อยๆจนไปหยุดอยู่หน้าประตูห้องเรียน

    แกร๊ก

    บ้าเอ๊ย

    “อึ่ก! เจ็บนะ”

    โฮซอกแหวลั่น ร่างบางเข้ากระแทกกับประตูห้องเรียนอย่างแรงเพราะคนตัวหนากว่าที่จู่ๆก็ลุกออกมาจากเก้าอี้เรียนแล้วปรี่เข้ามาชาร์ตเขาให้ติดประตู

    “ทะ…อ๊าาา!”เนื้อเนียนของสะโพกกลมถูกแยกออกอย่างเงอะงะพร้อมนิ้วยาวที่สอดใส่เข้ามาทีเดียวสามนิ้วโดยไม่ได้มีสารหล่อลื่นแต่อย่างใด

    ความฟืดเคืองและแรงบีบรัดทำเอามินยุนกิที่มีประสบการณ์เพียงแค่หน้าโต๊ะคอมพิวเตอร์และกระดาษทิชชู่วหนึ่งมวนเลิ่กลั่กไปหมด

    น้ำตาเม็ดโตบนใบหน้าสวยที่ร่วงหล่นตามโครงหน้ามันดูน่าสงสารก็จริง แต่เขากลับมองเห็นว่ามันน่ารังแกเสียมากกว่า แต่เด็กเนิร์ดก็ยังคงเป็นเด็กเนิร์ดวันยังค่ำ

    “ไม่..อย่าเอาออกนะ อือออ”มือใหญ่ที่กำลังจะละออกจากช่องทางถูกจับไว้แน่น โฮซอกบังคับนิ้วทั้งสามให้เคลื่อนตัวเข้าออกช้าๆแรงบีบรัดของช่องทางด้านหลังมันแน่นเสียจนมินยุนกิแทบจินตนาการไม่ออกว่าหากใส่เจ้าลูกรักของเขาเข้าไปมันจะรู้สึกดีแค่ไหนกัน

    “แบบนะ…นั้น อ่ะ อ่ะ”จากตอนแรกที่มีคนตัวบางค่อยนำทางให้ นิ้วทั้งสามก็เริ่มทำหน้าที่ด้วยตนเองบาง ความเร็วในการเข้าออกช่องทางเพิ่มขึ้นเมื่ออีกฝ่ายผ่อนคลายลงบ้าง

    ยุนกิไม่แน่ใจนักว่าในความเป็นจริงคนเราจะมีจุดเสียวภายในช่องทางด้านหลังได้ยังไงกันเพราะมันไม่ได้ทำหน้าที่ในการสืบพันธุ์เสียหน่อย แต่ความอยากรู้อยากเห็นมันก็มักมาพร้อมการค้นหาความจริง

    นิ้วทั้งสามจากที่ทำเพียงขยับสวนเข้าออกภายในโพรงเริ่มกดทิ่มไปตามผนังอ่อนนุ่มด้านในแทน

    “ไม่นะ! อ๊า….นะ นาย อื้อ”

    ใบหน้าสวยเหยเกทันทียามนิ้วของเขากดกระแทกผนังด้านใน ความอยากรู้อยากเห็นที่เพิ่มขึ้นทำให้ร่างหนากดมันเข้าไปย้ำๆในจุดเดิมและเสียงร้องกระเส่าและคนตรงหน้าที่ตอนนี้แทบจะทึ้งประตูให้พังเพราะความเสียวซ่านมันเป็นคำตอบอย่างดีให้เขาเลย

    คนเรามีจุดเสียวในช่องทางด้านหลัง

    เพียงไม่นานโฮซอกก็กระตุกเกร็งปลดปล่อยน้ำรักออกมาอีกครั้ง

    “เดี๋ยว!”ยุนกิที่ละนิ้วออกมาจากช่องทางของอีกฝ่ายแทบไม่รีรอสิ่งใดอีกต่อไป กางเกงนักเรียนที่เขาสลัดทิ้งไปด้วยความรวดเร็วจนมันกระเด็นออกไปอยู่บนโต๊ะเรียนไหนสักโต๊ะที่เขาไม่ได้สนใจ ตอนนี้จิตใจของเขามันหมกมุ่นอยู่กับร่างกายของคนตรงหน้าเสียมากกว่า

    “ไม่ อย่าพึ่งสิ อย่า! เอาฉันลงนะ”มินยุนกิจัดการอุ้มร่างตรงหน้าที่หันหลังให้เขาในตอนแรกขึ้นมาประจันหน้ากัน คนสวยตรงหน้าผวาแขนเรียวรีบโอบรัดลำคอแกร่งไว้เพื่อเป็นที่ยึดเหนี่ยว

    ตอนนี้เจาลูกชายของเขามันพร้อมเต็มทนแล้ว

    ก่อนที่แท่งร้อนอันมหึมาของเขาจะเข้าไปสำรวจโพรงถ้ำมินยุนกิก็ไม่ลืมที่จะเอาเจ้าน้ำที่อีกฝ่ายปลดปล่อยก่อนหน้ามาเป็นสารหล่อลื่น แม้ความจริงมันจะไม่จำเป็นสักเท่าไหร่เพราะเจ้าลูกชายของเขาที่มันผงาดอยู่ในตอนนี้ก็ค่อนข้างจะเปียกชุ่มจากอาการคายน้ำทิ้งออกมาเป็นจำนวนมาก

    มันก็สังเกตุได้จากกางเกงชั้นในสีเข้มของเขาที่เปียกเป็นดวงล่ะนะ

    “นายทำเป็นเหรอ”

    เสียงใสที่เอ่ยกวนยามเขากำลังจะนำแท่งร้อนเข้าไปในช่องทางอีกฝ่ายทำเอามินยุนกิที่กำลังหน้ามืดได้สติแล้วสบเข้ากับดวงหน้าสวยที่มองเขาอยู่ก่อนแล้ว

    “ไม่เป็น แต่กำลังจะเรียนรู้”

    ถ้าอยากทำเป็น เราต้องลงมือทำ

    นั้นแหละคติประจำใจมินยุนกิ

    “อ๊า!”

    กายใหญ่ที่ถูกจ่อไว้หน้าช่องทางสวนกระแทกเข้าจนสุดลำ ฟันคมขบเข้าหากันจนสันกรามบนใบหน้าหล่อนูนเด่นขึ้นมาเพราะความตอดรัดของอีกฝ่าย

    โฮซอกโอบกอดลำคอแกร่งแน่น หัวทุยซุกซบเข้ากับลาดไหล่แกร่งพยายามเกาะที่ยึดเหนี่ยวนี่ให้ได้มากที่สุด ยามที่อีกฝ่ายก็ค่อยๆขยับสะโพกสวนกายช้าๆ

    แผ่นหลังเนียนถูกดันติดประตูห้องเรียนจนมันครูดกันไปหมด ยิ่งความเร็วในการขยับของสะโพกแกร่งมากขึ้นเท่าไหร่ เสัยงครวญครางน่าฟังก็ยิ่งดังมากขึ้นเท่านั้น

    “!!”

    มินยุนกิสะดุ้ง ความเจ็บแปลบที่

    มินยุนกิสะดุ้ง ยามความเจ็บแปลบที่ไหล่หนามันทำให้เอวแกร่งหยุดขยับชั่วคราว ใบหน้าสวยที่ตอนแรกซบอยู่นั้นเปลี่ยนเป็นฟันคมของคนที่เขากำลังมัวเมาที่ฝังลึกเข้าไปแทน

ปึ่ก!

    “อ๊ะ!”

    โฮซอกร้องเสียงหลงเพราะแท่งเนื้อที่อยู่ภายในช่องทางของเขากระแทกเข้ามาโดนผนังอย่างแรง ดวงตาทรงอัลมอนส์มองอีกฝ่ายอย่างไม่พอใจพร้อมๆกับฟันที่งับเข้าที่ลาดไหล่อีกฝ่ายอีกครั้ง

   “ฉันเจ็บนะ!”

    “ก็นายทำฉันแรง”

    “ได้เลยจองโฮซอก จะเล่นแบบนี้ใช่ไหม”

    “ไม่! อ่าาาา…มินยุนกิ ยะ…อื้อ”

    โฮซอกร้องเสียงหลงเมื่ออีกฝ่ายหยัดกายเข้ามาอย่างแรงจนแผ่นหลังบางกระแทกเข้ากับประตูซ้ำแล้วซ้ำเล่า เสียงเนื้อกระทบประตูดังไม่ต่างกับเสียงหัวเตียงในหนังผู้ใหญ่ที่มินยุนกิดู กายแกร่งกระแทกกระทั้นด้วยความโมโหทำเอาร่างบางที่เขาโอบกอดอยู่มีน้ำตาเม็ดใสเปรอะเปื้อนใบหน้าสวยเต็มไปหมด

    ความตอดรัดของอีกฝ่ายทำเอาเขาเสียวซ่านไปหมด กายหนายังคงกระหน่ำเอวสอบเข้าหาอีกฝ่ายอย่างไม่มีแรงตกและไม่นานโฮซอกก็ปลดปล่อยออกมาอีกครั้ง

    “ฉัน…อึ่ก หมด…ม แรง”

    “นายยังหยุดไม่ได้หรอกนะ”

    แรงบีบที่เพิ่มมากขึ้นเพราะการปลดปล่อยทำเอาเขาต้องรีบสวนกายเข้าออกอย่างรวดเร็ว ลูกรักที่ขยับในตัวอีกฝ่ายกระตุกเกร็งปลดปล่อยออกมาเต็มช่องทางด้านหลังของอีกฝ่าย

    ยุนกิค่อยๆปล่อยร่างบางที่เหนื่อยหอบจากบทรักลงบนพื้น เรียวขาขาวที่แยกออกจากกันเผยให้เห็นช่องทางรักที่ขมิบปล่อยลูกๆของเขานับล้านตัวออกมาจากช่องทางด้านหลังเป็นภาพที่ยุนกิอยากจะถ่ายเก็บไว้เป็นที่ระลึกสำหรับเซ็กส์ครั้งแรกของเขาเสียจริง

[NC]KOOKVHOPE:We

    “พี่ลองจับนี่ดูสิครับ อุ่นนะ”จอนจองกุกสะบัดกางเกงที่สวมอยู่ของตัวเองออกด้วยความไวแสงจนตอนนี้ตัวเขาเหลือเพียงส่วนล่างที่เปลือยเปล่า มือหนากอบกุมมืออีกคนให้สัมผัสกับเจ้าลูกชายน้อยที่อย่าเรียกแค่ว่าอุ่นเลย มันร้อนเสียจนเหมือนแท่งไฟก็ไม่ปาน

    โฮซอกที่พยายามเอามือออกจากวัตถุไวไฟถูกยึดไว้ด้วยมือแกร่ง จองกุกบังคับมือเรียวให้รูดรั้งแก่นกายตัวเองตามอารมณ์กามที่กำลังปะทุอยู่ในตอนนี้ มืออีกข้างของโฮซอกก็ไม่ได้ว่างงานเพราะแทฮยองที่เห็นเพื่อนทำมีหรือจะยอมอยู่นิ่งๆฝ่ายเดียว จัดการให้รุ่นพี่คนสวยชักนำตามการขยับมือของตัวเองอย่างไม่น้อยหน้า

    เสียงครางกระเส่าและหอบหายใจของสองหนุ่มดังประสานกันอย่างห้ามไม่ได้ ยิ่งมือนิ่มของโฮซอกรูดรั้งเร็วขึ้นเท่าไหร่ความรู้สึกเสียวกระสั่นก็ยิ่งเข้ามาทำให้บังคับมือเรียวให้รูดรั้งเร็วขึ้นเท่านั้น

    “ฮือออ เอาออกไปนะ เราร้อน”เสียงกระเง้ากระงอดจากเจ้าของร่างที่ยังคงเมาไม่ได้สติเอ่ยห้ามปรามในตอนที่แทฮยองปลดกระดุมออกจากเสื้อของเขาจนหมด อกบางและลอนกล้ามน้อยๆเผยให้คนทั้งคู่ได้เชยชมเรือนกายขาวยามต้องแสงไฟ แทฮยองจัดการเอาลูกรักออกจากมือเรียวสวยแล้วเปลี่ยนเป็นถูไถบนกายอีกฝ่ายแทน

    น้ำใสที่เจิ่งนองอยู่บนยอดปลายถูกปาดไปตามกายสวย เปรอะเปื้อนไปทั่วแผ่นอกที่กระเพื่อมขึ้นลงตามจังหวะหายใจ โฮซอกพยายามเบนกายหนีไอ้เจ้าแท่งไฟร้อนที่ยังคงหยอกล้อเอาน้ำเหนียวๆมาป้ายลงบนตัวเขาไม่เลิกแต่กลับต้องสะดุ้งวาบเมื่ออยู่ดีๆก็มีปากหยักเข้าครอบครองยอดอกอย่างไม่ปราณี

    เรียวลิ้นร้อนตวัดชิมเม็ดเล็กๆที่ประดับอยู่บนยอดไม่พอหนำซ้ำฟันคมยังออกแรงกัดเสียจนเป็นรอนฟันแทบครบสามสิบสองซี่

    “เจ็บนะ อ่ะ อย่ากัดเราสิ อย่า”ปกติจองโฮซอกก็ไม่ใช่คนพูดเพราะอะไรมากมายหรอก คำหยาบก็มีหลุดมาบ้างประปราย แม้จะไม่ใช่ทุกคำ แต่ก็เป็นผู้ชายมันก็ต้องมีกันบ้าง

    แต่เท่าที่แทฮยองและจองกุกสังเกตุได้ ตั้งแต่ที่จองโฮซอกเมา พวกเขายังไม่ได้ยินคำหยาบเลย

    แถมยังแทนตัวเองเสียน่ารักขนาดนี้อีก

    น่าจะมอมเหล้าบ่อยๆเสียจริง

    “อ่าาา อะ ระ อื้ออ! เจ็บ ฮือออ เราเจ็บ เอาออกไป”น้ำตาเม็ดใสเอ่อขึ้นมารื้อดวงตาทรงอัลมอนส์ ยามที่นิ้วเรียวยาวของจอนจองกุกตอนนี้กำลังเข้าไปแหวกว่ายอยู่ภายในช่องทางคับแคบที่ไม่เคยถูกรุกล้ำมาก่อน

    มันค่อนข้างยากที่จะเบิกทางสำหรับคนที่ยังไม่เคยมีประสบการณ์ด้านนี้มาก่อนแถมตัวช่วยในการหล่อลื่นก็แทบจะไม่มีแม้แต่น้อย มีเพียงน้ำลายเหนียวๆของตัวเขาเองที่ใช้ในการล่อหลื่นเพื่อนำพานิ้วแรกเข้าไปภายใน

    “ชู่วว..ไม่ร้องนะครับคนดี หายใจเข้านะ ลึกๆ”ดูเหมือนคนที่อยู่ตรงกลางจะเชื่อฟังง่ายกว่าที่คิด โฮซอกพยายามทำตามที่แทฮยองบอก การสูดลมหายใจเข้าออกช้าๆช่วยให้ช่องทางด้านหลังลดอาการเกร็งลงได้เล็กน้อย ปากหยักพรมจูบตามใบหน้าใสของรุนพี่เพื่อปลอบประโลม เจ้าของมือสีแทนเคร้นครึงสะโพกอิ่มอย่างหมั่นเขี้ยว บีบเคร้นจนเกิดรอยแดงไปทั่ว

    เมื่อถูกดึงดูดความสนใจจอนจองกุกก็ไม่รีรอที่จะสอดนิ้วเข้าไปเพิ่มเพื่อขยายช่องทางให้กว้างพอจะพาลูกชายตัวโตเข้าไปได้ นิ้วเรียวเพิ่มจนมีทั้งหมดสามนิ้วที่กำลังชักเข้าออกภายในร่างกายของคนอายุมากที่สุด เขาไม่แน่ใจว่าแทฮยองมันดึงความสนใจได้ดีหรือจองโฮซอกเริ่มจะคุ้นชินแล้วกันแน่ แต่เขาจะขอคิดว่าเป็นทั้งสองอย่างแล้วกัน

    แทฮยองเหลือบมองเพื่อนที่ดูเหมือนจะเตรียมการเรียบร้อยแล้ว แต่เขายังค่อนข้างกังวลว่าจะสามารถใส่เข้าไปได้จริงไหมในขณะที่แทบไม่มีตัวล่อลื่นเลย มองดูเพื่อนตัวเองที่ถูไถแก่นกายปริ่มน้ำไปที่ช่องทางสีสวยนั้นเพื่อใช้สารคัดหลั่งในการช่วยหล่อลื่นอีกแรงนอกจากน้ำลายเหนียวๆที่มันพยายามป้ายไปที่รูเล็กๆนั้น

    “พี่โฮซอกครับ”แทฮยองเรียกชื่อคนเป็นพี่ก่อนริมฝีปากร้อนเข้าประกบกับอีกฝ่าย ลิ้นร้อนไล่เล็มตามกรอบปากอิ่มเพื่อชิมรสชาติอย่างเอาแต่ใจ ทั้งที่อีกฝ่ายดูน่าจะเคยผ่านเรื่องแบบนี้มาบ้างสำหรับแทฮยอง แต่ดูเหมือนจองโฮซอกจะเป็นเพียงคนที่ไม่เคยมีประสบการณ์เสียวอะไรแบบนี้มาก่อนเลยแม้แต่น้อย

    ทั้งที่เอาจริงๆแม้การเกี่ยวกระหวัดลิ้นเล็กมาดูดดุนนั้นมันจะไม่ได้รุนแรงเหมือนปกติที่เขามักชอบทำแต่อีกฝ่ายก็ดูเงอะงเสียจนน่าสงสาร จากที่เขาตั้งใจจะกอบโกยความหอมหวานกลับกลายเป็นหยอกล้อเล่นอย่างสนุกสนานแทน

    ทั้งจังหวะขบเม้มริมฝีปากสวยและการกวาดต้อนชิมรสนั้นทำเอาใบหน้าใสขึ้นสีแปดอย่างไม่น่าเชื่อ ยิ่งลมหายใจที่ตะกุกตะกักยิ่งทำให้เขาอยากแกล้งเข้าไปใหญ่

    แทฮยองจัดการให้ร่างเล็กโถมเข้าหาตัวเอง บั้นท้ายกลมกลึงถูกจับยกขึ้นอวดความอวบอิ่มของมันต่อหน้ารุ่นน้องอีกคนที่เตรียมพร้อมจะบรรเลงบทเพลงรักเรียบร้อยแล้ว

    จองกุกแหวกสะโพกสวยออกจากกัน แท่งร้อนถูไถตามความยาวจากสะโพกถึงแผ่นหลังเนียนที่เว้าโค้งอวดเรือนร่างอยู่ ยิ่งเห็นอีกฝ่ายกำลังสนใจอยู่กับการป้อนจูบจากเพื่อนของเขาจองกุกก็ตัดสินใจดันเจ้าลูกชายตัวโตเข้าไปในช่องทางสีสดอย่างใจเย็น

    “อึ่ก อื้อออ..ฮึก”ความใหญ่ของแก่นกายของเขาทำเอาช่องทางทีถูกเตรียมพร้อมไว้เพียงเล็กน้อยเกิดอาการฉีกขาด เลือดสีสดไหลย้อยลงมาตามเรียวขาเนียนจนดูน่าสงสารแต่ตอนนี้จะให้หยุดเขาก็คงหยุดมันไม่ได้หรอก

    จองกุกพยายามควบคุมอารมณ์ตัวเองเอาไว้ ยิ่งภายในตอดรัดมากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งอยากสวนกายเข้าออกให้สาสมกับที่รอมานาน แต่คิดดูแล้วมันคงไม่คุ้มเท่าไหร่ที่จะทำให้คนพึ่งเคยต้องนอนซมไปอีกเป็นอาทิตย์จึงทำได้เพียงกดแช่ส่วนหัวที่เข้าไปได้ไว้ก่อน

    “พี่โฮซอกสนใจผมสิครับ”แทฮยองพยายามเรียกร้องความสนใจให้กลับมาอยู่ที่ตัวเองอีกครั้ง ปากหยักพรมจูบตั้งแต่หน้าผากมนลงมาที่จมูกสวยและริมฝีปากอิ่ม ลิ้นร้อนเลียกลีบปากสวยเป็นการปลอบประโลมจนโฮซอกคล้อยตาม ลิ้นเล็กยอมออกมาเลียตอบอย่างเงอะงะไม่ประสีประสาให้เขารู้สึกเอ็นดูคนตัวเล็กเป็นอย่างมาก

    สองเรียวลิ้นเข้าเกี่ยวพันกันจนน้ำลายเหนียวๆเยิ้มตามกรอบปากแต่ก็ไม่มีใครสนใจ ยังคงลิ้มรสชาติของกันและกันโดยแทบจะลืมไปเลยว่ายังมีอีกคนที่ยุ่งวุ่นวายกับส่วนล่างอยู่

    จอนจองกุกสอดใส่เข้าไปภายในจนสุดความยาว กดแช่เพียงไม่นานสะโพกสอบก็เริ่มขยับเข้าออกช้าๆเพื่อให้ช่องทางได้คุ้นชินกับความใหญ่โตของเขา

    ช่องทางนุ่มตอดรัดแน่นเสียจนบางครั้งที่เขาพยายามจะดึงออกมามันกลับถูกดูดไว้ภายในไม่ยอมให้ขยับได้ดั่งใจคิด เสียงดูดปากจ๊วบจ๊าบยิ่งทำให้อารมณ์คนด้านหลังพุ่งสูง เขาเริ่มเคลื่อนไหวให้เร็วขึ้นเรื่อยๆเพื่อตอบสนองความต้องการของตัวเองและสิ่งที่ได้ตอบรับมาคือสะโพกอิ่มที่เคลื่อนเข้าหาเขาโดยไม่รู้ตัว

    ทุกครั้งที่จอนจองกุกจะกระแทกเข้าไปภายในช่องทางจองโฮซอกก็มักจะขยับสะโพกให้สวนทางออกมาตอบรับอย่างคนโหยหา อาจจะเพราะร่างกายที่เริ่มคุ้นชินและความรู้สึกที่จากเจ็บเริ่มกลายเป็นความเสียวซ่านแทนทำให้อีกฝ่ายเริ่มทำตามความต้องการของตัวเองบ้าง

    “อึ่ก อึก อื้ออ จะ…จองกุก ฮึก”เมื่อริมฝีปากอิ่มถูกปล่อยให้เป็นอิสระโฮซอกก็หันกลับมามองรุ่นน้องด้านหลัง ภาพของร่างแกร่งที่ขยับเข้าหาเขาพร้อมใบหน้าที่ชุ่มไปด้วยหยาดเหงื่อมันดูเซ็กซี่จนอดไม่ได้ที่จะเอ่ยเรียกชื่อออกไปอย่างเผลอไผ

    “ฮา..ว่าไงครับ”

    “จะ…จูบเราหน่อย อิ๊ เรา อื้มม”ไม่ต้องรอให้จบประโยคจอนจองกุกก็จัดการรวบร่างบางเข้ามาแนบชิดแผ่นอกตัวเอง ประคองใบหน้าใส่ให้หันมาหาแล้วมอบจูบแสนร้อนแรงให้

    ยิ่งช่วงล่างขยับเข้าหากันมากเท่าไหร่ริมฝีปากก็ยิ่งโหยหากันมากเท่านั้น จองกุกดูดดึงริมฝีปากของเขาเสียจนรู้สึกเจ็บไปหมดแต่ก็ไม่รู้สึกพอที่จะหยุดมันไว้แค่นี้

    “อ่า ระ..เราจะ สะ..เสร็จ อื้อ จองกุก อ่า”แก่นกายขนาดกำลังดีถูกรูดรั้งโดยฝีมือเจ้าของผิวสีแทนที่ยืนมองอยู่ น้ำลายอึกใหญ่ถูกกลืนลงคออย่างยากลำบากเมื่อเห็นภาพของร่างเล็กที่ตัวกระตุกในขณะปลดปล่ยความต้องการออกมาพร้อมเพื่อนของเขาที่รีบเอาลูกชายออกมาปลดปล่อยด้านนอก

    “ยังไหวไหมครับ”แทฮยองที่พรมจูบใบหน้าใสอย่างรักใคร่เอ่ยถามแม้อีกฝ่ายจะดูอ่อนแรงแต่เขาก็ไม่อยากจะทรมานเจ้าลูกชายโดยการไม่ได้สอดใส่เข้าไปในร่างของรุ่นพี่ตรงหน้า

    แทฮยองจัดการให้โฮซอกขึ้นมานั่งคร่อมบนตักของตัวเอง แขนเรียวที่สั่นระริกยันพื้นเตียงเอาไว้ในตอนที่แก่นกายร้อนค่อยๆสอดเข้าไปภายในร่างกายจนมิดลำ

    โฮซอกถึงกับต้องอ้าปากหอบหายใจเมื่อท่าที่ถูกจัดให้ทำอยู่ตอนนี้มันทำให้อะไรอะไรเข้าไปลึกมากเสียจนหายใจไม่ทั่วท้อง

    “ยะ..อย่า ไม่เอานะ อิ๊ อื้ออ”กำปั้นน้อยๆทุบเข้าที่แผ่นอกสีแทนเมื่อแทฮยองควงเอวของตัวเองให้ลูกชายคว้านภายในช่องทางแคบของอีกฝ่ายเสียทั่ว นอกจากจะทำให้มันเข้าไปลึกกว่าเดิมแล้วยังไปโดนจุดที่ทำให้ร่างอ่อนยวบยาบลงไปกองอยู่บนแผ่นอกของจองกุกที่เข้ามาทาบทับอยู่ด้านหลังอีก

    “ตรงนี้เหรอครับ”แทฮยองก็ยังคงคอนเซ็ปขี้แกล้งอีกครั้งเมื่อเขาเจอเข้ากับจุดที่ทำให้อีกฝ่ายไร้เรี่ยวแรงเขาก็ไม่ลังเลเลยที่จะกระแทกเข้าไปอีกครั้งจนได้ยินเสียงครางลั่นพร้อมใบหน้าที่คลอหน่วงไปด้วยหยาดน้ำตาอย่างน่าเอ็นดู

    เซ็กส์ของแทฮยองอาจจะไม่ได้รุนแรงแบบจอนจองกุก แต่คิมแทฮยองก็ค่อนข้างมั่นใจในด้านเทคนิคที่แพรวพราวและหาตัวจับได้ยากของเขาเช่นกัน

    สะโพกสอบกระแทกขึ้นเข้าหากายเล็กอย่างมีชั้นเชิง ทั้งน้ำหนักเมื่อเข้าไปยังจุดที่มั่นใจว่ามันจะต้องเสียวลึกถึงใจอีกฝ่ายและความกวนตีนในการจับสะโพกอิ่มให้ลอยหวือจนหลุดจากการเชื่อมต่อของกันและกันให้โฮซอกร้องครางในทุกจังหวะการสอดใส่

    แทฮยองจับได้อย่างหนึ่งว่าจองโฮซอกจะไม่ชอบให้กดจี้ยังจุดกระสั่นย้ำๆเพราะเมื่อไหร่ก็ตามที่เขาทำแบบนั้าร่างกายเล็กที่กอบกุมอยู่ก็จะอ่อนยวบ อดไม่ได้ที่จะยิ่งแกล้งกดย้ำๆจนกว่าจองโฮซอกจะร้องจนคอแหบแห้ง

    “ทะ..แท อื้อ อ่า..แทอ่า มะ..ไม่เอาแล้ว เราอยากเสร็จ”โฮซอกพยายามบดเบียดสะโพกเข้าหาแก่นกายร้อนเพื่อให้ได้สิ่งที่ต้องการและแทฮยองก็คิดว่ามันถึงเวลาสมควรที่เขาจะหยุดแกล้งและเข้าสู่ความสุขสมอย่างเต็มรูปแบบเสียที

    “ฮ่าาา แทแท อื้อ”สะโพกแกร่งขยับเข้าออกรวดเร็วเสียจนโฮซอกแทบหายใจไม่ทัน ยิ่งตอนที่แทฮยองดันสะโพกของเขาให้สวนรับทุกการสัมผัสยิ่งทำให้เขาแทบบ้าตาย และเพียงไม่นานน้ำอุ่นก็ถูกฉีดพุ่งเข้ามาในร่างกายเสียจนร้อนวาบไปทั่วช่องท้อง

[NC]ALL J-HOPE:สโนว์จ๊อก


JIMIN × J-HOPE
    ประตูถูกเปิดออกอีกครั้งจากคนที่ปิดมันลงเมื่อกี้ นัยส์ตาสวยมองไปยังบนเตียงสีครีมเรียบที่มีชายหนุ่มรูปร่างกำยำแต่ขนาดตัวไซต์มินิยังคงอยู่ตรงที่เดิม

    “อ้าว คุณผู้บุกรุกสวัสดีครับ”คนที่กำลังmake myselfส่งเสียงสดใสเอ่ยทักแต่กลับไม่ได้หยุดกิจกรรมที่กำลังทำอยู่ ดวงตาเรียวเล็กยิ้มจนหยีลงแทบไม่เห็นทางส่งมาให้สโนว์จ๊อกที่กำลังตกใจอยู่

    “จ…เจ้าทำอะไรอยู่”ริมฝีปากสั่นระริกขนาดพูด พยายามหลบสายตาอีกฝ่ายที่จ้องมองมายังตนเองพร้อมใบหน้าราวกับจะกลืนกินเขาเข้าไปเสียให้ได้

    แล้วทำไมใจข้ามันต้องเต้นแรงขนาดนี้ด้วย!

    “อยากรู้เหรอครับ…”คำพูดถูกหยุดลงพร้อมเสียงฝีเท้าที่ก้าวเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ สโนว์จ๊อกตัวแข็งทื่อเมื่อฝ่ามือหนาเชยคางตนเองให้เงยหน้าขึ้นมาสบตา สายตาโลมเลียและลิ้นที่ออกมาเลียกรอบริมฝีปากของอีกฝ่ายยิ่งเร่งจังหวะหัวใจของคนตัวบางกว่าให้มันเต้นโครมครามเข้าไปใหญ่ 

    “อ๊ะ!”แรงดึงจากลำแขนแกร่งที่เอวส่งให้ร่างโถมเข้าสบอกแกร่ง และรอบเอวที่ถูกโอบไว้ไม่ให้ล้มไปหน้าจุ่มพื้น จากตอนแรกที่ส่วนสูงของคนตัวบางกว่าจะสูงกว่ากลายเป็นถูกรวบเอวไว้ให้อยู่ต่ำกว่าใบหน้าของอีกฝ่ายจนต้องเงยหน้าขึ้นไปสบตา

    แต่เขาคงคิดผิดที่ไปสบตาอีกฝ่าย

    “ไหนๆก็เข้ามาแล้ว ช่วยผมซักหน่อยได้ไหมครับ”มือร้อนจับมืออีกฝ่ายให้เข้ามากอบกุมเจ้ามังกรตัวอวบอ้วนที่กำลังตื่นตัวอยู่ ความแข็งขืนทำร่างบางคนลุกซู่ พยายามชักมือกลับมาแต่เหมือนจะไม่เป็นผล…

    “อย่าดื้อสิครับ…แค่ช่วยให้ผมเสร็จ”น้ำเสียงกระเส่ากระซิบชิดใบหูนิ่มก่อนจะฝั่งจมูกลงสูดดมความหอมจากพวงแก้มเนียน กลิ่นหอมอ่อนๆของสโนว์จ๊อกยิ่งปลุกอารมณ์กามของเขาให้มันสูบฉีดดีเสียยิ่งกว่าเครื่องยนต์ราคาแพงเสียอีก

    “ขยับมือตามผมนะครับ ช้าๆ…กำเอาไว้หลวมๆ”ใบหน้าสวยซบเข้ากับแผงอีกแกร่งอยากต้องการหาที่ซ่อนใบหน้าที่กำลังแดงซ่านของตน นอกจากตัวเองเขายังไม่เคยมาสัมผัสความเป็นชายของใครคนใดมาก่อน 

    มือหนาและแท่งร้อนของคนด้านหน้าทำให้ร่างกายของสโนว์จ๊อกรุ่มร้องไปเสียหมด เสียงหอบหายใจอย่างหื่นกระหายและสัมผัสที่คอยชี้นำค่อยๆปลุกอารมณ์ของคนสวยได้เป็นอย่างดี จากที่เคยขัดขืนก็ค่อยๆปล่อยให้อีกฝ่ายเป็นคนควบคุม ใบหน้าสวบถูกเชยขึ้นอีกครา ริมฝีปากอวบเคลื่อนตัวเข้าหาเรื่อยๆจนกำลังจะสัมผัสกัน..

    “พัค จีมิน แดกข้า- เหี้ย!”