“หมอ”เสียงหวานเอ่ยเรียกบุคคลที่นัดเขามาหาที่คลินิกผ่านทางช่องแชท ลำแขนบางเกาะเกี่ยวไว้ด้วยกระเป๋าสำหรับใส่สุนัขสีสันสดใสขนาดไม่ใหญ่มากมีเจ้าก้อนกลมสีขาวตัดน้ำตาลตัวอ้วนกำลังส่งเสียงครางหงิงๆเมื่อถูกพามาต่างสถานที่
“ปล่อยน้องออกมาเลยก็ได้ครับ”กายใหญ่เจ้าของสถานที่ที่มีสิ่งมีชีวิตสี่ขาเดินตามมาด้วยเรียกให้ตาเรียวสวยมองตามเจ้าสี่ขาดุกดิกด้านหลังอย่างสนอกสนใจ
“มิกกี้ มีเพื่อนด้วย”โฮซอกลงนั่งยองๆพร้อมวางกระเป๋าลง ซิปถูกปลดออกก่อนเจ้าตัวเล็กพันธุ์ชิสุจะกระโจนออกมาด้านนอก มิกกี้ตรงเข้าไปทำความรู้จักกับเพื่อนใหม่ด้วยความรวดเร็ว เจ้าสุนัขชิสุเข้าไปดมเพื่อนใหม่ฟุดฟิดอย่างต้องการทำความรู้จักทำเอาคนตัวเล็กยิ้มให้อย่างเอ็นดู
“จังกูเป็นตัวผู้ ไม่น่าจะต้องห่วงเรื่องเกิดอาการนะครับ”ลำแขนแกร่งเข้าเกี่ยวเอวบางมาแนบตัว โฮซอกตกใจเล็กน้อยที่อีกฝ่ายเข้ามาประชิดอย่างไม่ตั้งตัว แต่เพียงไม่ถึงอึดใจคนตัวบางก็ระบายยิ้มยั่วยวนออกมาจนคุณหมออกใจไม่ไหว
ริมฝีปากหยักเข้ารุกเร้าอวัยวะเดียวกันอย่างเร่าร้อน เสียงดูดดึงกันดังทั่วคลินิกที่ปิดไฟอึมครึมแม้จะยังเป็นช่วงเช้าแต่เพราะผ้าม่านที่ถูกปิดกั้นแสงแดดจากหน้าต่างไว้ก็ช่วยสรางบรรยากาศได้อย่างดี
แอร์เย็นฉ่ำกระทบร่างบางที่เสื้อผ้าหลุดลุ่ยไปเสียหมด กายขาวผ่องเผยอวดผิวนวลเนียนให้คุณหมอหนุ่มได้เฉยชม ลิ้นร้อนเข้าเล้าโลมกายบางอย่างหิวกระหาย เสียงครางกระเส่าจากคนใต้ร่างยิ่งเร้าอารมณ์ชายหนุ่มให้จัดการคนขี้ยั่วตรงหน้าให้เข็ดหลาบเสียที
ซอกจินจัดการเปลื้องผ้าคนตรงหน้าจนตอนนี้คนตัวเล็กนอนล่อนจ้อนอยู่กลางพื้นห้องภายในคลินิกหรู ตาเรียวช้ออนมองร่างสูงใหญ่ที่ดูจะร้อนใจกับการถอดกางเกงแสล็คเนื้อดีออกจากเอวสอบจนมือบางแตะเข้าที่กลางลำตัผ่านเนื้อผ้านั้นหล่ะ คนตัวใหญ่ถึงใจเย็นลงบ้าง
“คุณหมอไม่ต้องถอดหรอกครับ แค่ปลดซิปออกก็ได้”ไม่ว่าเปล่า มือบางช่วยคุณหมอหนุ่มรูปซิปลงเผยให้เห็นชั้นในสีทึบที่ตอนนี้ถูกลูกชายตัวโตของคุณหมอดุนดันออกมาอย่างหงุดหงิด
“มิกกี้ย่า~ อย่าไปแกล้งจังกูเขาสิ”โฮซอกเอ็ดเจ้าลูกรักเมื่อมันทำท่าจะคร่อมสุนัขสีขาวเพศเดียวกันอย่างจังกู ทำเอาคุณหมอหนุ่มอดขำหึออกมาอย่างเอ็ดดูไม่ได้
“จังกูอ่า ไม่เป็นไรนะ พ่อจะแก้แค้นให้หนูเอง”โฮซอกกำลังจะหันไปค้อนใส่คุณหมอหนุ่มแต่ไม่ทันจะได้ทำตามใจนึกร่างทั้งร่างก็ถูกฉุดให้ลุกขึ้นมานั่งบนตักแกร่ง ร่างเพรียวบางที่ตอนนี้ไม่มีอะไรปกปิดถูกรุกเร้าอย่างหนักทั้งจากริมฝีปากร้อนและเจ้าลูกชายที่เขานั่งทับอยู่ในตอนนี้
“ฮึ่ม”เสียงครางฮึมฮัมดังมาจากคนด้านหลังเมื่อโฮซอกจงใจถูไถสะโพกมนลงบนลำกายแกร่งที่เหมือนจะขยายใหญ่ขึ้นจากตอนแรกเสียอีก คนตัวเล็กหัวเราะคิกคักอย่างพอใจกับเสียงคำรามของคุณหมอจนกระทั่งพึ่งรู้ตัวว่าเขาคงไม่ใช่คนคุมเกมอีกต่อไปเสียแล้ว
“อ่ะ!”แผ่นหลังเนียนที่เว้าลงอวดสะโพกมนเมื่อถูกจัดให้อยู่ในท่าคลานมันน่ามองเสียจนซอกจินอยากจะสิ่งไปหยิบกล้องถ่ายรูปมาเก็บภาพคนตรงหน้าไว้
ถ้าเขาจะถ่ายรูปเก็บไว้ไปสำเร็จความใคร่วยตัวเองคงไม่ผิดนักใช่ไหม
“ฮื่อออ ทำไมลูกชายคุณหมอร้แนขนาดนั้นล่ะฮะ”โฮซอกส่งเสียงโวยวายทันทีที่คุณหมอควักเอาลูกรักออกมาถูไถกับรอยแยกระหว่างสะโพกมน ร่างสูงที่ยังคงมีเสื้อผ้าครบถ้วนเข้าทับทาบอีกคนไว้ทั้งตัว นึกหมั่นเขี้ยวขึ้นมาแต่ไม่ทันได้คิดอะไรฟันคมก็ขบเข้าที่ไหล่บางเสียจนเห็นรอยคมเขี้ยวที่ฝังลงไปทำเอาคนที่โดนรองรับอารมณ์อยู่ในตออนนี้น้ำหูน้ำตาไหลเพราะความเจ็บแสบจากอีกฝ่าย
นี่เป็นหมอหมาจนติดนิสัยหมามาแล้วหรืออย่างไรกัน
“หมออนุญาตนะครับ”
บ้าเอ้ย เรื่องแบบนี้ไม่ต้องบอกกันก็ได้ไหมล่ะ
โฮซอกหน้าแดงเถือกเมื่อคุณหมอขออนุญาตนำพาเจ้าลูกชายเข้ามาสำรวจภายในแต่ยังไม่ทันไรก็ต้องร้องออกมาอย่างไร้เสียงเพราะความจุกและปวดหนึบจากแก่นกายลำใหญ่ที่มุดเข้ามาได้ยังไม่ทันพ้นส่วนหัวเสียด้วยซ้ำ
เข็มฉีดยาของคุณหมอใหญ่เกินไปหรือเปล่า
“อย่าเกร็งนักสิ หมอเข้าไม่ได้นะครับ”คุณหมอหนุ่มขบฟันแน่นจนกรามขึ้นสันนูน เจ้าลูกชายของเขามันปวดหนึบไปหมด ยิ่งช่องทางที่บีบรัดเสียแน่นของอีกฝ่ายยิ่งสร้างอารมณ์ดิบให้เขาเสียแทบจะกลายเป็นสัตว์ป่าที่จับอีกฝ่ายฉีกกระแทกให้หนำใจ แต่มันคงทำไม่ได้เพราะแค่ส่วนหัวก็ลำบากจนเขาต้องผ่อนลมหายใจเข้าออกช้าๆก่อนจะค่อยๆขยับเข้าทีละนิดจนสุดลำกาย
“หมอ..นี่หมอมันใจนะว่าของหมอไม่ใช่อุปกรณ์การแพทย์ ทำไมมันใหญ่ขนาดนี้”
“พ่อให้มาเยอะครับ ฮ่า...ผ่อนคลายนะครับ”หลังจากนั้นโฮซอกก็แทบไม่ได้พูดอะไรอีกนอกจากส่งเสียงครวญครางดังลั่นให้หมอหนุ่มฟังทันทีที่เอวสอบเริ่มทำงาน
ลำกายแกร่งเข้ากระแทกรุนแรงประหนึ่งคนอดอยากในเรื่องเซ็กส์มายาวนาน ความเร็วไม่ได้ทำให้แรงกระแทกลดลงแม้แต่น้อยเพราะผ่านมาจะสิบนาทีกว่าทั้งแรงกระแทกที่สอดใส่เขามาและเอวของคุณหมอยังคงที่คงวาไม่มีตกแม้แต่น้อยจะมีก็แต่จองโฮซอกนี่แหละที่แทบหมดแรง จากที่เคยโก่งโค้งอยู่ก็ได้มือสากของอีกฝ่ายที่ยึดเอาไว้ไม่ให้สะโพกมนตกลง
“มะ...หมอ เหนื่อย เบาลงหนะ...หน่อย”ลำคอลำหงส์แห้งผากเพราะสงเสียงร้องไม่ได้หยุดหย่อนแม้แต่น้อย เขาปลดปล่อยไปสองรอบได้แต่คุณหมอหนุ่มกลับยังไม่ได้ปลดปล่อยแม้แต่น้อย อะไรจะอึดขนาดนั้นกัน
“อีกนิดครับ ผมขออีกห้านาที”แล้วมันก็เป็นอย่างที่คุณหมอว่าจริงๆ แต่เป็นห้าบวกห้านาทีนะคุณหมอหนุ่มถึงเริ่มซอยถี่รัวจนเขากลัวจะหยุดหายใจพร้อมฉีดน้ำอุ่นๆเข้ามาในร่างกาย
โฮซอกนอนหอบหายใจพร้อมกับลำกายขนาดใหญ่ที่ถอดถอนออกไปทั้งที่ยังปลดปล่อยออกมาไม่หมดดีทำให้เจ้าน้ำขาวขุ่นเปรอะเปื้อนไปทั่วเรียวขาขาวไปหมด
“จะนอนพักก่อนไหมครับ”คุณหมอคนหล่อถามร่างบางพรางช่วยพยุงให้ลุกขึ้นนั่ง ไม่รู้ว่าเจ้าหมาน้อยสอตัวหายไปไหนเพราะสมาธิของพวกเขามัวแต่จดจ้องอยู่กับกิจกรรมตรงหน้า
ติ้ง
เสียงข้อความจากแอพพลิเคชั่นชื่อดังเรียกให้คนตัวเล็กต้องค่อยๆเดินไปหยิบมาดู
ข้อความจากพี่ยุนกิ
“คงจะกลับเลยหน่ะฮะ ยังไงผมฝากมิกกี้ไว้ก่อนได้ไหมฮะเดี๋ยวกลับมารับเย็นนี้...อืมไม่ก็พรุ่งนี้”คุณหมอหนุ่มไม่ได้เอ่ยตอบอะไรเพียงพยักหน้าให้ ซอกจินมองร่างบางที่แต่งตัวตัวเองเสียเรียบร้อยกำลังนั่งพิมพ์แชทยุกยิกก็ไม่ได้เข้าไปวุ่นวายจนอีกฝ่ายเอ่ยบอกว่าจะไปแล้วนั้นแหละ
“ผมไปก่อนนะฮะ ต้องไปหาซีอีโอมินแล้ว”
เนี่ยแหละนะคนสวย ทั้งที่หน้าตาออกจะน่ารักน่าเอ็นดูแต่จองโฮซอกก็จัดอยู่ในประเภทคนสวยร้ายเลยหล่ะนะ
ก็คงได้แค่ชื่นชมชั่วคราว แต่คิมซอกจินก็ค่อนข้างพอใจกับการชื่นชมครั้งนี้หล่ะนะ
-->กลับไปอ่านต่อในจอยเด้อ<---
